Iran-Turkmenistan-Oezbekistan
Door: Jelle
Blijf op de hoogte en volg roadtrip
11 April 2010 | Oezbekistan, Buchara
Beste lezers,
Momenteel zitten we in een internetcafe in Oezbekistan, bijgestaan met ‘het rode boekje’, waarin onze hoogte- en dieptepunten van elke dag staan beschreven, de foto’s van de camera, een flesje cola en een zakje lokale zoutjes. Een prima setting om een nieuw berichtje te plaatsen met de belevenissen van de afgelopen drie weken. Drie weken, waarin we heerlijk zijn gaan duiken in Iran, culturele uitstapjes in Turkemistan hebben gemaakt, maar ook waarin we in grote onzekerheid hebben geleefd over het verdere vervolg van onze reis.
Ons vorige bericht eindigde dat wij in een stadspark van Shiraz (Iran) aan het kamperen waren. Hier zijn we drie dagen gebleven om de stad te bekijken en te genieten van een heerlijk camping gevoel: frisbeeen, kaarten, risken en met een wc-rol in de hand naar de toilet lopen. Hierna zijn we verder naar het zuiden gereden.
Na twee dagen kwamen we aan bij Quesm Island, een eilandje in de Perzische Golf. Als de wiederwega een duik geregeld omdat het boven water echt niet uit te houden is. 35+ graden met een luchtvochtigheid van 90%. Daar zijn wij dus niet voor gemaakt. Maar goed, onszelf in een wetsuite gehesen en tot onze verbazing waren er ook vrouwen op de boot. De contouren van het vrouwelijk lichaam mogen echter niet zichtbaar zijn, dus hadden zij over hun sexy wetsuite nog een complete loshangende overall aangetrokken. Welkom in Iran. De eerste duik was om nooit te vergeten: troebel water, grijs ‘koraal’, sporadisch kwam er eens een bruin/grijs/zwartachtig visje voorbij zwemmen en dieper dan 1.5 meter is geen van ons geweest. Ik denk, dat het leuker is om in de Noordzee een snorkel op je hoofd te zetten en garnalen te spotten. Het leukste en veruit het meest opwindende was de rit met een speedboot, die stuiterde over de golven. De eigenaar van de duikschool voelde zich echter schuldig en wilde het niet hebben, dat wij ontevreden het eiland zouden verlaten en terug zouden keren naar Nederland met slechte verhalen over zijn Iraanse duikschool. Na een uurtje discussie hebben we voor een klein bedrag een tweede duik geregeld, waarbij de eigenaar met ons mee zou duiken.
De volgende dag voor dag en douw opgestaan uit onze tentjes, die we op het strand hadden neergezet, wetsuite weer aangestrokken en even later zwommen we om een scheepswrak van een schip die gezonken is tijdens de Iran-Irak oorlog. In Iran kan je dus wel fantastisch duiken. De rest van de dag hebben we onszelf geprobeerd koel te houden door veel in het water te liggen en wilden we ‘s avonds het eiland weer verlaten. Met precies genoeg diesel in de tank vertrokken we naar de boot, die ongeveer 50 kilometer rijden was. 50 kilometer verder was er in de verste verte geen boot te zien en het diesellampje was alweer een tijdje driftig aan het branden. Na deze verdwaalpartij op het eiland waar nergens diesel te krijgen is, hebben we de weg gevraagd en met samen geknepen billen en het dieselavontuur van de eerste dag in het achterhoofd naar de boot gereden in de hoop dat er in de haven ergens diesel te krijgen is. Verder dan dit zouden we echt niet kunnen rijden, aangezien we niet weer het risico willen nemen om de motor kapot te rijden. Uit de auto gestapt en gelukkig kon een vrachtwagenchauffeur diesel overhevelen vanuit zijn tank en konden we met een gerust hart en een half volle tank diesel naar het vaste land. Hier hebben we de nacht door gebracht op de stoep van een standpark in Bandar Abbas, een stad, die aan de Perzische Golf ligt.
Tot deze dag ging alles nog van een leien dakje. Tot deze dag, dag 53 van onze reis oftewel 27 maart 2010 was onze reis zonder zorgen. Echter op een viaduct omstreekst 12:06 uur ‘s middags op een doodgewone weg, terwijl we rond de 110 kilomter per uur rijden horen we ineens de motor niet meer draaien. “Wat raar…hij deed het net nog”, was onze reactie. Motor opnieuw starten, resulteert in een orkaan van rook uit de uitlaat en een motor die alle kanten op trilt. Het leek ons beter niet verder te proberen te rijden en hebben ons naar een garage laten slepen. Vele monteurs en zelfs een heuze dieselmonteur hebben naar onze auto gekeken en ze kwamen tot de conclusie dat een van onze vier cilinders het begeven had en vervangen moest worden. Niet best, duur geintje, maarja prima, pop er maar een nieuwe in zou je zo zeggen. Leek ons ook, maar het probleem in Iran is dat er geen, maar dan ook echt nul diesel personen auto’s rond rijden en ze dit onderdeel niet in dit kleine stadje hadden liggen. Er werd wat gesleuteld, zodat er geen rookgordijn meer achter onze auto verscheen en de motor weer soepel draait. Er werd ons aangeraden om met de kapotte cilinder verder te rijden naar Yazd. Dit is een grotere stad 600 kilometer verderop en hier zou de cylinder wellicht wel te krijgen zijn. 600 kilometer rijden met een kapotte cilinder!! Geen goed vooruitzicht. Tevens moesten we om de 50 kilometer de koelvloeistof checken en om de 100 kilometer, 2 liter olie toevoegen. Klinkt niet goed, maar vol goede moed en met een nachtje doortrekken in het vooruitzicht zijn we vertrokken. Nog geen 250 kilometer verder sloeg het noodlot opnieuw toe: het ‘T-belt’ lampje begon te branden. Nu weten wij niet heel veel, zeg maar gerust heel weinig, van auto’s, maar het schijnt, dat als je T-belt knapt de motor helemaal aan gort is. Auto gestopt, langs de kant van de weg de nacht doorgebracht en morgen zien we wel weer.
‘s Ochtends vroeg gewekt door de voorbij scheurende vrachtauto’s en voordat we het door hadden, werden we 2 uur lang gesleept naar een garage in Sirjan, een klein dorpje. Klein dorpje, dus waarschijnlijk geen cilinder te krijgen. Tenminste, dat is wat we dachten. Echter is de man van de garage, monteur heet zo iemand geloof ik, is ervan onvertuigd, dat ie onze Toyota Hilux 3.0 TurboDiesel weer in nieuwstaat kan repareren. Nog maar even wachten met het bellen van een takelwagen naar de grote stad. Na twee dagen, waarin we tussen hoop en vrees leefden, kwam het verlossende antwoord. Deze man had geen idee hoe deze motor werkt. Hij heeft enkel verstand van klein Paikan(soort Lada) motoren en heeft geen idee wat ie met onze Toyota motor aan moet. Dus toch naar de grote stad. Er werd besloten om maar meteen een takelwagen te bestellen naar Tehran (de hoofdstad van Iran met 13 miljoen inwoners), aangezien de kans hier hiet grootst is, dat ze een cilinder hebben. Echter is dit wel 1000 kilometer rijden, oftwel 13 uur op een takelwagen.
Lichtpuntje van deze dag was het volleyballen met de lokale lui en dat Guus in een poging om de bal weg te slaan, struikelt over een tuinslang. Zag er zeer lachwekkend uit.
De volgende dag worden we wakker in een parkje, waar we onder politiebegeleiding hadden geslapen. Wij wilden, ergens op een stil plekje, onze tentjes neer zetten, maar dit wilde de plaatselijke autoriteit absoluut niet hebben. Wij werden pal naast hun hokje in het licht van een bouwlamp geplaatst. Prima geslapen dus en na wat gekloot stond de auto op de te kleine takelwagen, vastgemaakt met touwen en met ramen die niet meer dicht konden. Het werd een helse rit naar Tehran. Ramen constant open wat resulteerde in een stroeve noord wester in de auto. Gecombineerd met de kou van de avond was enigszins fris te noemen. Truien, jassen en mutsen werden aangestrokken en gecombineerd met de slaapzakken en onze eigen lichaamswarmte werd het ongure weer overwonnen. In Tehran aangekomen wordt er meteen naar de auto gekeken en we krijgen goed nieuws: 1) het T-belt lampje gaat automatisch branden na een x aantal kilometers, maar moet gereset worden met een computer. 2) je kan met de auto rijden, mits je onder de 2000 toeren blijft. Het slechte nieuws is, dat ook zij waarschijnlijk geen cilinder hebben en als ze er al eentje kunnen vinden, wij deze niet kunnen betalen. Dan maar verder met drie cilinders. Met drie cilinders verder rijden is nog altijd beter dan met twee, nietwaar?
Met 80 kilometer per uur tuften we vervolgens verder. Er komt rook, gepiep, gesis en een ratelend geluid uit de motorkap, maar na ongeveer 20 uur en 1300 kilometer komen we aan in Masshad. De meest heilige stad van Iran, gelegen in het oosten. Nadat we stad bekeken hadden zijn we, tegen beter weten in, nog op zoek gegaan naar een cilinder.
Na drie te gekke weken in Iran en een laatste week waarin vooral de reparatie van de auto central stond, vertrokken we naar Turkmenistan.
Turkmenistan is een echte dictatuur, waarin de voormalige president zijn macht voor zeer opmerkelijke doeleinden gebruikte:
- dagen van de week zijn vernoemd naar familie leden
- nationale meloenendag is ingevoerd: een feestdag er ere van de meloen
- alle straatnamen van de hoofdstad, Ashgabat, werden van de een op de andere dag veranderd in een code van vier getallen
Turkmenistan dus. Hier is een gids verplicht om het land binnen te komen en hij, Darfan, stond ons al op te wachten bij de grens. Hij lepelde de dagplanning vakkundig op eindigend met “(..)but you probably first want to go to the beergarden?”. Na een bierloze maand in Iran (waar alcohol bij wet verboden is) zou dat zeker heerlijk zijn, maar we gooiden zijn planning om, aangezien we eerst graag alle garages en dan met name de Toyota garages van de Ashgabat, de hoofdstad van Turkmenistan, wilden zien. Details zou ik besparen, maar we eindigden met een bestelling van $900 aan onderdelen. De onderdelen worden naar Oezbekistan gestuurd en de auto zou hier dan gefixt worden. Hierna konden we rustig genieten van een biertje in een van de vele biertuinen van Ashgabat.
Wat ons meteen opviel aan Ashgabat was dat alle gebouwen van wit marmer gemaakt zijn. Een aantal jaar geleden was er een aardbeving, waarin twee derde van de populatie van Ashgabat de dood vond. Hierna zijn ze de stad gaan herbouwen, gefinancierd door het geld van olie en gas en het is zeer indrukwekkend. Overal waar je kijkt zie je torenhoge gebouwen, enorme moskeen en uiteraard allemaal gemaakt van wit marmer. Stukje rijkdom wat geshowt wordt aan de buitenwereld.
Na Ashgabat zijn we verder gereden naar Merv. In vroegere jaren was dit een van de machtige centra van de Islam, macht, cultuur en beschaving. Vooral in de jaren 1100 en 1200, waarin de Zijde route haar piek bereikte was Merv een van de belangrijkste steden. Wat er nu nog van over is, zijn ruines bedolven onder 15 meter zand. Een leuk cultureel uitstapje voordat we de grens tussen Turkmenistan en Oezbekistan overstaken.
Oezbekistan, het land waarin onze Toyota Hilux weer gefixt zou worden. Echter waren nog geen dag in Oezbekistan of we kregen te horen, dat de onderdelen niet besteld zouden kunnen worden, aangezien we een te oud model hebben. Kom op, een auto uit 1994, dat is niet oud. Wel te oud om nieuwe onderdelen voor te bestellen. Wij komen op de volgende plannen, aangezien we met deze auto niet verder kunnen rijden over de bergen van Kyrgizie,
1) auto parkeren in Kazachstan en met het openbaar vervoer door China heen
2) door het vlakke deel van Kazachstan en China heen naar Peking. Hier de auto op de boot zetten en verder met het openbaar vervoer naar de Himalaya,
3) verder rijden met de auto in de staat zoals ie nu is, totdat ie helemaal niets meer doet.
Stuk voor stuk zijn dit kutideen, uit nood geboren ideeen, want we kunnen onze route niet vervolgen met deze auto.
Totdat we rustig in een internetcafe zitten, dezelfde als waar ik nu in zit, een man van rond de 20 ziet waar we mee bezig zijn en zegt in het engels: “Ik weet nog wel een garage. Misschien dat zij kunnen helpen.” We maken hem duidelijk, dat het aardig bedoelt is, maar dat het onmogelijk is. Na even aandringen zijn we toch in de taxi gestapt. Dit is het beste wat we op dat moment hadden kunnen doen. Na twee weken, 14 dagen, van zoeken naar het onderdeel en rijden in onze tijdbom krijgen we te horen, dat ze waarschijnlijk de auto wel kunnen fixen. We zijn momenteel weer twee dagen verder en de complete motor ligt uit elkaar. Onderdelen liggen overal en de kapotte cilinder is verwijderd. De monteurs zijn er 100% zeker van dat ze de onderdelen kunnen krijgen en dat ze de motor kunnen fixen. JAAAAA!!! Wij kunnen verder. Niets geen laffe omwegen om bergen te vermijden en met het openbaar vervoer door China. We knallen door de bergen en over de hoogste passen ter wereld.Hoppa. Het is nu nog slechts een kwestie van tijd, totdat de Hilux weer tip top in orde is en we onze weg kunnen vervolgen. Zo je je maar weer: TOYOTA HILUX KAN NIET KAPOT Nu maar hopen, dat we Kyrgizie in komen en dan op naar de Himalaya!!!
Het beste maar weer,
Jelle, Jelmer en Guus
-------------------------------------------------------------------------
English (google/translate)
Dear readers,
Currently we are in an Internet cafe in Uzbekistan, assisted with the "red book", where our highs and lows of each day are wrote down, the pictures from the camera, a bottle of cola and a bag of local snacks. A perfect setting for posting a new message containing the experiences of the past three weeks. Three weeks, in which we have enjoyed diving in Iran, cultural excursions in Turkemistan but in which we also have lived in great uncertainty about the further continuation of our journey.
Our previous message ended in a park in Shiraz (Iran) were we camped. Here we stayed three days in order te see the city and to enjoy a perfect camp feeling: Playing frisbee, cards, risk and with a toilet roll in hand to run the toilet. After this we drove further south.
After two days we arrived at Quesm Island, an island in the Persian Gulf. We immediately arranged a dive, because of the unhuman climate. 35 + degrees celcius with a humidity of 90%. We are not made for that. Anyway, we grabbed a wetsuite and to our surprise, there were women on the boat. The contours of the female body should not be visible, so they wore, over their sexy wetsuit, a loose overalls. Welcome to Iran. The first dive was an unforgettable one: muddy water, gray 'coral', occasionally there was also a brown / gray / blackish fish swimming by an no one of us dived deeper than 1.5 meters. I think it is more fun to snorkel in the North Sea in order to spot some shrimps.The best and by far the most exciting was the trip with a speedboat, which bounced over the waves. The owner of the dive, however, felt guilty and did not want us to leave the island unsatisfied and would return to the Netherlands with bad stories about his Iranian dive school. After an hour of discussion, we paid a small amount for a second dive at which the owner would dive with us.
Next day we woke up and stepped out of the tents, which we had put down on the beach. We grabbed a wetsuit again and soon we divedthe wreck of a ship that sunk during the Iran-Iraq war. Diving is great in Iran. The rest of the day we tried to keep cool in the water and we wanted the evening to leave the island. With just enough diesel in the tank we left to the boat, which was about 50 km away. 50 km further, there was not the remotest boat and see the light diesel had been burning a while frantically. After this ‘get lost party’ on the island (where is no diesel to get), we have the road asked with pinched buttocks and diesel adventure of the first day in the back of our head we drove to the boat, hopint that we could buy diesel at the port. Further than this, we really can not drive because we do not want to take the risk again to destroy the engine. We stepped out of the car and luckily there was a diesel truck. The driver transferred diesel from his tank and we could drive, with confidence and half full tank of diesel, to the mainland. Here we spent the night on the sidewalk of a state park in Bandar Abbas, a city which lies on the Persian Gulf.
These days everything went without a hitch. These days, 53 days of our trip ie March 27, 2010 was our trip without worries. However, on a viaduct at about 12:06 pm on an ordinary road, driving at around 110 kilometers per hour we all out ot noting do not hear the engine running anymore. "That’s weird ... he did it just yet," was our reaction. Engine restart, resulting in a hurricane of smoke from the exhaust and an engine that vibrates in all directions. It seemed better not to try to drive us into a garage and have them drag. Many engineers and even a diesel mechanic Heuze have looked at our car and came to the conclusion that one of our four-cylinder was broken and had to be replaced. Not good, expensive joke, Maarja fine, but pop it into a new you would say so. We also consider it, but the problem in Iran is that no, but really zero diesel passenger car driving around and they do not part in this little town were located. There was some doctored, so that no more smoke appeared behind our car and the engine runs smoothly. We were advised to continue with the broken cylinder to drive to Yazd. This is a large city 600 km away and this would probably have to get his barrel. 600 km away with a broken cylinder! Not a good prospect. Also we had to check the coolant and 50 km to 100 km, add 2 liters of oil. Does not sound good, but in good spirits and in one night by pulling the prospect we left. Less than 250 km further to hit fate again: the "T-belt" light began to burn. Now we do not know much, but feel free to say very few cars, but it seems that if you call T-bursting engine is completely to smithereens. Cars stopped along the roadside the night and tomorrow we shall see.
Early morning wake up screaming past the trucks and before we were through, we were 2 hours long towed to a garage in Sirjan, a small village. Small village, so unlikely to get cylinder. At least that's what we thought. However, the husband of the garage mechanic named as someone I believe firmly onvertuigd that he Toyota Hilux 3.0 Turbo Diesel in new condition can fix. Just wait to call a tow truck to the big city. After two days, where we lived between hope and fear, was the saving response. This man had no idea how this engine works. He has only limited understanding of Paikan (Lada type) motors and has no idea what he needs with our Toyota engine. So anyway to the big city. It was decided that a tow truck but immediately ordered to Tehran (the capital of Iran with 13 million inhabitants), half-light as the greatest risk here is that they have a cylinder. However, this is 1000 km ride on a tow truck oftwel 13 hours.
Bright spot of the day was to play volleyball with the local people and Guus in an attempt to save the ball, tripping over a garden hose. Looked very ridiculous.
The next day we woke up in a park, where we had slept under police escort. We wanted somewhere in a quiet place, our tents set up, but this would definitely not have the local authority. We were right next to their booth in the light of a bouwlamp posted. So after some good sleep and was lapping the car on the tow truck to small, secured with ropes and with windows that could not close. It was a hellish trip to Tehran. Windows constantly open resulting in a stiff north-west in the car. Combined with the cold of the evening was somewhat cool to mention. Sweaters, coats and hats were pulled and combined with the sleeping bags and our own body heat was nasty weather overcome. Arrived in Tehran will immediately look to the car and we get good news: 1) T-belt light will light up automatically after a certain number of kilometers, but must be reset with a computer. 2) You can drive a car if you under the 2000 tour continues. The bad news is that they will not have cylinder and if they already have one can find, we can not afford it. But then proceed to three cylinders. With three cylinders further away is better than two, right?
With 80 kilometers per hour then we go tufting. Smoke comes, squeaks, hisses, and a rattling noise from the hood, but after about 20 hours and 1300 km we arrive in Masshad. The holiest city of Iran, located in the east. After we had seen his city we know better, have started looking for a cylinder.
After three crazy weeks in Iran last week and one that encourages the repair of the central car was, we left Turkmenistan.
Turkmenistan is a real dictatorship, which the former president for his power very remarkable purposes:
- Days of the week are named after family members
- National meloenendag is introduced: there is a holiday honoring the melon
- All the streets of the capital, Ashgabat, was the one on the other day turned into a code of four numbers
Turkmenistan is. Here's a guide to the land required to enter and he Darfan, was already waiting for us at the border. He spooned the schedule for the day ending with expertly "(..) but first you Probably Want to go to the beer garden? ". After a beer-free months in Iran (where alcohol is prohibited by law) would certainly be nice, but we threw his planning for since we first like all the garages and in particular the Toyota garages of Ashgabat, the capital of Turkmenistan, wanted see. Details should I save, but we ended with an order of $ 900 in parts. The parts are sent to Uzbekistan and the car would be here then fixed it. After this we could enjoy a beer in one of the many beer gardens of Ashgabat.
What struck us immediately was that all buildings in Ashgabat of white marble made. A few years ago there was an earthquake, where two thirds of the population of Ashgabat's death. After this they will rebuild the city, financed by money from oil and gas and is very impressive. Everywhere you look you see towering buildings, huge mosques and of course all made of white marble. What little richness is geshowt to the outside world.
Ashgabat after we drove on to Merv. In earlier years this was one of the powerful centers of Islam, power, culture and civilization. Especially in the years 1100 and 1200, when the Silk Road reached its peak Merv was one of the major cities. What's left of it, its ruins buried under 15 meters of sand. A nice cultural trip before we cross the border between Turkmenistan and Uzbekistan crossed.
Uzbekistan, the country of our Toyota Hilux would be fixed again. However, were no days in Uzbekistan and we were told that the parts could be ordered not because we are too old model. Come on, a car from 1994 that is not old. Now too old for new parts to order. We arrive at the following plans, since we can drive this car does not go over the mountains of Kyrgizie,
1) car park in Kazakhstan and public transport over China
2) through the flat part of Kazakhstan and China go to Beijing. Here the car on the boat and continue by public transport to the Himalaya,
3) continue to drive the car in the state as he is now, nothing more until he does.
Each of these kutideen, ideas born out of necessity, because we can not prosecute our way with this car.
Until we sit quietly in an Internet cafe, the same as where I now sit, a man of about 20 see where we are doing and saying in English: "I am still a garage. Maybe they can help. "We make it clear that it is pretty mean, but that it is impossible. After some insistence, we still stepped into the taxi. This is the best we could do at that time. After two weeks, 14 days, of searching for the part and ride in our time bomb we are told that they may be able to fix the car. We are now again two days away and the complete engine is apart. Parts are everywhere and the broken cylinder is removed. It is now only a matter of time until the weather Hilux tip-top shape and we can continue our way. Let's hope that we Kyrgizie in, and then to the Himalayas!
Regards,
Jelle, Jelmer en Guus
Momenteel zitten we in een internetcafe in Oezbekistan, bijgestaan met ‘het rode boekje’, waarin onze hoogte- en dieptepunten van elke dag staan beschreven, de foto’s van de camera, een flesje cola en een zakje lokale zoutjes. Een prima setting om een nieuw berichtje te plaatsen met de belevenissen van de afgelopen drie weken. Drie weken, waarin we heerlijk zijn gaan duiken in Iran, culturele uitstapjes in Turkemistan hebben gemaakt, maar ook waarin we in grote onzekerheid hebben geleefd over het verdere vervolg van onze reis.
Ons vorige bericht eindigde dat wij in een stadspark van Shiraz (Iran) aan het kamperen waren. Hier zijn we drie dagen gebleven om de stad te bekijken en te genieten van een heerlijk camping gevoel: frisbeeen, kaarten, risken en met een wc-rol in de hand naar de toilet lopen. Hierna zijn we verder naar het zuiden gereden.
Na twee dagen kwamen we aan bij Quesm Island, een eilandje in de Perzische Golf. Als de wiederwega een duik geregeld omdat het boven water echt niet uit te houden is. 35+ graden met een luchtvochtigheid van 90%. Daar zijn wij dus niet voor gemaakt. Maar goed, onszelf in een wetsuite gehesen en tot onze verbazing waren er ook vrouwen op de boot. De contouren van het vrouwelijk lichaam mogen echter niet zichtbaar zijn, dus hadden zij over hun sexy wetsuite nog een complete loshangende overall aangetrokken. Welkom in Iran. De eerste duik was om nooit te vergeten: troebel water, grijs ‘koraal’, sporadisch kwam er eens een bruin/grijs/zwartachtig visje voorbij zwemmen en dieper dan 1.5 meter is geen van ons geweest. Ik denk, dat het leuker is om in de Noordzee een snorkel op je hoofd te zetten en garnalen te spotten. Het leukste en veruit het meest opwindende was de rit met een speedboot, die stuiterde over de golven. De eigenaar van de duikschool voelde zich echter schuldig en wilde het niet hebben, dat wij ontevreden het eiland zouden verlaten en terug zouden keren naar Nederland met slechte verhalen over zijn Iraanse duikschool. Na een uurtje discussie hebben we voor een klein bedrag een tweede duik geregeld, waarbij de eigenaar met ons mee zou duiken.
De volgende dag voor dag en douw opgestaan uit onze tentjes, die we op het strand hadden neergezet, wetsuite weer aangestrokken en even later zwommen we om een scheepswrak van een schip die gezonken is tijdens de Iran-Irak oorlog. In Iran kan je dus wel fantastisch duiken. De rest van de dag hebben we onszelf geprobeerd koel te houden door veel in het water te liggen en wilden we ‘s avonds het eiland weer verlaten. Met precies genoeg diesel in de tank vertrokken we naar de boot, die ongeveer 50 kilometer rijden was. 50 kilometer verder was er in de verste verte geen boot te zien en het diesellampje was alweer een tijdje driftig aan het branden. Na deze verdwaalpartij op het eiland waar nergens diesel te krijgen is, hebben we de weg gevraagd en met samen geknepen billen en het dieselavontuur van de eerste dag in het achterhoofd naar de boot gereden in de hoop dat er in de haven ergens diesel te krijgen is. Verder dan dit zouden we echt niet kunnen rijden, aangezien we niet weer het risico willen nemen om de motor kapot te rijden. Uit de auto gestapt en gelukkig kon een vrachtwagenchauffeur diesel overhevelen vanuit zijn tank en konden we met een gerust hart en een half volle tank diesel naar het vaste land. Hier hebben we de nacht door gebracht op de stoep van een standpark in Bandar Abbas, een stad, die aan de Perzische Golf ligt.
Tot deze dag ging alles nog van een leien dakje. Tot deze dag, dag 53 van onze reis oftewel 27 maart 2010 was onze reis zonder zorgen. Echter op een viaduct omstreekst 12:06 uur ‘s middags op een doodgewone weg, terwijl we rond de 110 kilomter per uur rijden horen we ineens de motor niet meer draaien. “Wat raar…hij deed het net nog”, was onze reactie. Motor opnieuw starten, resulteert in een orkaan van rook uit de uitlaat en een motor die alle kanten op trilt. Het leek ons beter niet verder te proberen te rijden en hebben ons naar een garage laten slepen. Vele monteurs en zelfs een heuze dieselmonteur hebben naar onze auto gekeken en ze kwamen tot de conclusie dat een van onze vier cilinders het begeven had en vervangen moest worden. Niet best, duur geintje, maarja prima, pop er maar een nieuwe in zou je zo zeggen. Leek ons ook, maar het probleem in Iran is dat er geen, maar dan ook echt nul diesel personen auto’s rond rijden en ze dit onderdeel niet in dit kleine stadje hadden liggen. Er werd wat gesleuteld, zodat er geen rookgordijn meer achter onze auto verscheen en de motor weer soepel draait. Er werd ons aangeraden om met de kapotte cilinder verder te rijden naar Yazd. Dit is een grotere stad 600 kilometer verderop en hier zou de cylinder wellicht wel te krijgen zijn. 600 kilometer rijden met een kapotte cilinder!! Geen goed vooruitzicht. Tevens moesten we om de 50 kilometer de koelvloeistof checken en om de 100 kilometer, 2 liter olie toevoegen. Klinkt niet goed, maar vol goede moed en met een nachtje doortrekken in het vooruitzicht zijn we vertrokken. Nog geen 250 kilometer verder sloeg het noodlot opnieuw toe: het ‘T-belt’ lampje begon te branden. Nu weten wij niet heel veel, zeg maar gerust heel weinig, van auto’s, maar het schijnt, dat als je T-belt knapt de motor helemaal aan gort is. Auto gestopt, langs de kant van de weg de nacht doorgebracht en morgen zien we wel weer.
‘s Ochtends vroeg gewekt door de voorbij scheurende vrachtauto’s en voordat we het door hadden, werden we 2 uur lang gesleept naar een garage in Sirjan, een klein dorpje. Klein dorpje, dus waarschijnlijk geen cilinder te krijgen. Tenminste, dat is wat we dachten. Echter is de man van de garage, monteur heet zo iemand geloof ik, is ervan onvertuigd, dat ie onze Toyota Hilux 3.0 TurboDiesel weer in nieuwstaat kan repareren. Nog maar even wachten met het bellen van een takelwagen naar de grote stad. Na twee dagen, waarin we tussen hoop en vrees leefden, kwam het verlossende antwoord. Deze man had geen idee hoe deze motor werkt. Hij heeft enkel verstand van klein Paikan(soort Lada) motoren en heeft geen idee wat ie met onze Toyota motor aan moet. Dus toch naar de grote stad. Er werd besloten om maar meteen een takelwagen te bestellen naar Tehran (de hoofdstad van Iran met 13 miljoen inwoners), aangezien de kans hier hiet grootst is, dat ze een cilinder hebben. Echter is dit wel 1000 kilometer rijden, oftwel 13 uur op een takelwagen.
Lichtpuntje van deze dag was het volleyballen met de lokale lui en dat Guus in een poging om de bal weg te slaan, struikelt over een tuinslang. Zag er zeer lachwekkend uit.
De volgende dag worden we wakker in een parkje, waar we onder politiebegeleiding hadden geslapen. Wij wilden, ergens op een stil plekje, onze tentjes neer zetten, maar dit wilde de plaatselijke autoriteit absoluut niet hebben. Wij werden pal naast hun hokje in het licht van een bouwlamp geplaatst. Prima geslapen dus en na wat gekloot stond de auto op de te kleine takelwagen, vastgemaakt met touwen en met ramen die niet meer dicht konden. Het werd een helse rit naar Tehran. Ramen constant open wat resulteerde in een stroeve noord wester in de auto. Gecombineerd met de kou van de avond was enigszins fris te noemen. Truien, jassen en mutsen werden aangestrokken en gecombineerd met de slaapzakken en onze eigen lichaamswarmte werd het ongure weer overwonnen. In Tehran aangekomen wordt er meteen naar de auto gekeken en we krijgen goed nieuws: 1) het T-belt lampje gaat automatisch branden na een x aantal kilometers, maar moet gereset worden met een computer. 2) je kan met de auto rijden, mits je onder de 2000 toeren blijft. Het slechte nieuws is, dat ook zij waarschijnlijk geen cilinder hebben en als ze er al eentje kunnen vinden, wij deze niet kunnen betalen. Dan maar verder met drie cilinders. Met drie cilinders verder rijden is nog altijd beter dan met twee, nietwaar?
Met 80 kilometer per uur tuften we vervolgens verder. Er komt rook, gepiep, gesis en een ratelend geluid uit de motorkap, maar na ongeveer 20 uur en 1300 kilometer komen we aan in Masshad. De meest heilige stad van Iran, gelegen in het oosten. Nadat we stad bekeken hadden zijn we, tegen beter weten in, nog op zoek gegaan naar een cilinder.
Na drie te gekke weken in Iran en een laatste week waarin vooral de reparatie van de auto central stond, vertrokken we naar Turkmenistan.
Turkmenistan is een echte dictatuur, waarin de voormalige president zijn macht voor zeer opmerkelijke doeleinden gebruikte:
- dagen van de week zijn vernoemd naar familie leden
- nationale meloenendag is ingevoerd: een feestdag er ere van de meloen
- alle straatnamen van de hoofdstad, Ashgabat, werden van de een op de andere dag veranderd in een code van vier getallen
Turkmenistan dus. Hier is een gids verplicht om het land binnen te komen en hij, Darfan, stond ons al op te wachten bij de grens. Hij lepelde de dagplanning vakkundig op eindigend met “(..)but you probably first want to go to the beergarden?”. Na een bierloze maand in Iran (waar alcohol bij wet verboden is) zou dat zeker heerlijk zijn, maar we gooiden zijn planning om, aangezien we eerst graag alle garages en dan met name de Toyota garages van de Ashgabat, de hoofdstad van Turkmenistan, wilden zien. Details zou ik besparen, maar we eindigden met een bestelling van $900 aan onderdelen. De onderdelen worden naar Oezbekistan gestuurd en de auto zou hier dan gefixt worden. Hierna konden we rustig genieten van een biertje in een van de vele biertuinen van Ashgabat.
Wat ons meteen opviel aan Ashgabat was dat alle gebouwen van wit marmer gemaakt zijn. Een aantal jaar geleden was er een aardbeving, waarin twee derde van de populatie van Ashgabat de dood vond. Hierna zijn ze de stad gaan herbouwen, gefinancierd door het geld van olie en gas en het is zeer indrukwekkend. Overal waar je kijkt zie je torenhoge gebouwen, enorme moskeen en uiteraard allemaal gemaakt van wit marmer. Stukje rijkdom wat geshowt wordt aan de buitenwereld.
Na Ashgabat zijn we verder gereden naar Merv. In vroegere jaren was dit een van de machtige centra van de Islam, macht, cultuur en beschaving. Vooral in de jaren 1100 en 1200, waarin de Zijde route haar piek bereikte was Merv een van de belangrijkste steden. Wat er nu nog van over is, zijn ruines bedolven onder 15 meter zand. Een leuk cultureel uitstapje voordat we de grens tussen Turkmenistan en Oezbekistan overstaken.
Oezbekistan, het land waarin onze Toyota Hilux weer gefixt zou worden. Echter waren nog geen dag in Oezbekistan of we kregen te horen, dat de onderdelen niet besteld zouden kunnen worden, aangezien we een te oud model hebben. Kom op, een auto uit 1994, dat is niet oud. Wel te oud om nieuwe onderdelen voor te bestellen. Wij komen op de volgende plannen, aangezien we met deze auto niet verder kunnen rijden over de bergen van Kyrgizie,
1) auto parkeren in Kazachstan en met het openbaar vervoer door China heen
2) door het vlakke deel van Kazachstan en China heen naar Peking. Hier de auto op de boot zetten en verder met het openbaar vervoer naar de Himalaya,
3) verder rijden met de auto in de staat zoals ie nu is, totdat ie helemaal niets meer doet.
Stuk voor stuk zijn dit kutideen, uit nood geboren ideeen, want we kunnen onze route niet vervolgen met deze auto.
Totdat we rustig in een internetcafe zitten, dezelfde als waar ik nu in zit, een man van rond de 20 ziet waar we mee bezig zijn en zegt in het engels: “Ik weet nog wel een garage. Misschien dat zij kunnen helpen.” We maken hem duidelijk, dat het aardig bedoelt is, maar dat het onmogelijk is. Na even aandringen zijn we toch in de taxi gestapt. Dit is het beste wat we op dat moment hadden kunnen doen. Na twee weken, 14 dagen, van zoeken naar het onderdeel en rijden in onze tijdbom krijgen we te horen, dat ze waarschijnlijk de auto wel kunnen fixen. We zijn momenteel weer twee dagen verder en de complete motor ligt uit elkaar. Onderdelen liggen overal en de kapotte cilinder is verwijderd. De monteurs zijn er 100% zeker van dat ze de onderdelen kunnen krijgen en dat ze de motor kunnen fixen. JAAAAA!!! Wij kunnen verder. Niets geen laffe omwegen om bergen te vermijden en met het openbaar vervoer door China. We knallen door de bergen en over de hoogste passen ter wereld.Hoppa. Het is nu nog slechts een kwestie van tijd, totdat de Hilux weer tip top in orde is en we onze weg kunnen vervolgen. Zo je je maar weer: TOYOTA HILUX KAN NIET KAPOT Nu maar hopen, dat we Kyrgizie in komen en dan op naar de Himalaya!!!
Het beste maar weer,
Jelle, Jelmer en Guus
-------------------------------------------------------------------------
English (google/translate)
Dear readers,
Currently we are in an Internet cafe in Uzbekistan, assisted with the "red book", where our highs and lows of each day are wrote down, the pictures from the camera, a bottle of cola and a bag of local snacks. A perfect setting for posting a new message containing the experiences of the past three weeks. Three weeks, in which we have enjoyed diving in Iran, cultural excursions in Turkemistan but in which we also have lived in great uncertainty about the further continuation of our journey.
Our previous message ended in a park in Shiraz (Iran) were we camped. Here we stayed three days in order te see the city and to enjoy a perfect camp feeling: Playing frisbee, cards, risk and with a toilet roll in hand to run the toilet. After this we drove further south.
After two days we arrived at Quesm Island, an island in the Persian Gulf. We immediately arranged a dive, because of the unhuman climate. 35 + degrees celcius with a humidity of 90%. We are not made for that. Anyway, we grabbed a wetsuite and to our surprise, there were women on the boat. The contours of the female body should not be visible, so they wore, over their sexy wetsuit, a loose overalls. Welcome to Iran. The first dive was an unforgettable one: muddy water, gray 'coral', occasionally there was also a brown / gray / blackish fish swimming by an no one of us dived deeper than 1.5 meters. I think it is more fun to snorkel in the North Sea in order to spot some shrimps.The best and by far the most exciting was the trip with a speedboat, which bounced over the waves. The owner of the dive, however, felt guilty and did not want us to leave the island unsatisfied and would return to the Netherlands with bad stories about his Iranian dive school. After an hour of discussion, we paid a small amount for a second dive at which the owner would dive with us.
Next day we woke up and stepped out of the tents, which we had put down on the beach. We grabbed a wetsuit again and soon we divedthe wreck of a ship that sunk during the Iran-Iraq war. Diving is great in Iran. The rest of the day we tried to keep cool in the water and we wanted the evening to leave the island. With just enough diesel in the tank we left to the boat, which was about 50 km away. 50 km further, there was not the remotest boat and see the light diesel had been burning a while frantically. After this ‘get lost party’ on the island (where is no diesel to get), we have the road asked with pinched buttocks and diesel adventure of the first day in the back of our head we drove to the boat, hopint that we could buy diesel at the port. Further than this, we really can not drive because we do not want to take the risk again to destroy the engine. We stepped out of the car and luckily there was a diesel truck. The driver transferred diesel from his tank and we could drive, with confidence and half full tank of diesel, to the mainland. Here we spent the night on the sidewalk of a state park in Bandar Abbas, a city which lies on the Persian Gulf.
These days everything went without a hitch. These days, 53 days of our trip ie March 27, 2010 was our trip without worries. However, on a viaduct at about 12:06 pm on an ordinary road, driving at around 110 kilometers per hour we all out ot noting do not hear the engine running anymore. "That’s weird ... he did it just yet," was our reaction. Engine restart, resulting in a hurricane of smoke from the exhaust and an engine that vibrates in all directions. It seemed better not to try to drive us into a garage and have them drag. Many engineers and even a diesel mechanic Heuze have looked at our car and came to the conclusion that one of our four-cylinder was broken and had to be replaced. Not good, expensive joke, Maarja fine, but pop it into a new you would say so. We also consider it, but the problem in Iran is that no, but really zero diesel passenger car driving around and they do not part in this little town were located. There was some doctored, so that no more smoke appeared behind our car and the engine runs smoothly. We were advised to continue with the broken cylinder to drive to Yazd. This is a large city 600 km away and this would probably have to get his barrel. 600 km away with a broken cylinder! Not a good prospect. Also we had to check the coolant and 50 km to 100 km, add 2 liters of oil. Does not sound good, but in good spirits and in one night by pulling the prospect we left. Less than 250 km further to hit fate again: the "T-belt" light began to burn. Now we do not know much, but feel free to say very few cars, but it seems that if you call T-bursting engine is completely to smithereens. Cars stopped along the roadside the night and tomorrow we shall see.
Early morning wake up screaming past the trucks and before we were through, we were 2 hours long towed to a garage in Sirjan, a small village. Small village, so unlikely to get cylinder. At least that's what we thought. However, the husband of the garage mechanic named as someone I believe firmly onvertuigd that he Toyota Hilux 3.0 Turbo Diesel in new condition can fix. Just wait to call a tow truck to the big city. After two days, where we lived between hope and fear, was the saving response. This man had no idea how this engine works. He has only limited understanding of Paikan (Lada type) motors and has no idea what he needs with our Toyota engine. So anyway to the big city. It was decided that a tow truck but immediately ordered to Tehran (the capital of Iran with 13 million inhabitants), half-light as the greatest risk here is that they have a cylinder. However, this is 1000 km ride on a tow truck oftwel 13 hours.
Bright spot of the day was to play volleyball with the local people and Guus in an attempt to save the ball, tripping over a garden hose. Looked very ridiculous.
The next day we woke up in a park, where we had slept under police escort. We wanted somewhere in a quiet place, our tents set up, but this would definitely not have the local authority. We were right next to their booth in the light of a bouwlamp posted. So after some good sleep and was lapping the car on the tow truck to small, secured with ropes and with windows that could not close. It was a hellish trip to Tehran. Windows constantly open resulting in a stiff north-west in the car. Combined with the cold of the evening was somewhat cool to mention. Sweaters, coats and hats were pulled and combined with the sleeping bags and our own body heat was nasty weather overcome. Arrived in Tehran will immediately look to the car and we get good news: 1) T-belt light will light up automatically after a certain number of kilometers, but must be reset with a computer. 2) You can drive a car if you under the 2000 tour continues. The bad news is that they will not have cylinder and if they already have one can find, we can not afford it. But then proceed to three cylinders. With three cylinders further away is better than two, right?
With 80 kilometers per hour then we go tufting. Smoke comes, squeaks, hisses, and a rattling noise from the hood, but after about 20 hours and 1300 km we arrive in Masshad. The holiest city of Iran, located in the east. After we had seen his city we know better, have started looking for a cylinder.
After three crazy weeks in Iran last week and one that encourages the repair of the central car was, we left Turkmenistan.
Turkmenistan is a real dictatorship, which the former president for his power very remarkable purposes:
- Days of the week are named after family members
- National meloenendag is introduced: there is a holiday honoring the melon
- All the streets of the capital, Ashgabat, was the one on the other day turned into a code of four numbers
Turkmenistan is. Here's a guide to the land required to enter and he Darfan, was already waiting for us at the border. He spooned the schedule for the day ending with expertly "(..) but first you Probably Want to go to the beer garden? ". After a beer-free months in Iran (where alcohol is prohibited by law) would certainly be nice, but we threw his planning for since we first like all the garages and in particular the Toyota garages of Ashgabat, the capital of Turkmenistan, wanted see. Details should I save, but we ended with an order of $ 900 in parts. The parts are sent to Uzbekistan and the car would be here then fixed it. After this we could enjoy a beer in one of the many beer gardens of Ashgabat.
What struck us immediately was that all buildings in Ashgabat of white marble made. A few years ago there was an earthquake, where two thirds of the population of Ashgabat's death. After this they will rebuild the city, financed by money from oil and gas and is very impressive. Everywhere you look you see towering buildings, huge mosques and of course all made of white marble. What little richness is geshowt to the outside world.
Ashgabat after we drove on to Merv. In earlier years this was one of the powerful centers of Islam, power, culture and civilization. Especially in the years 1100 and 1200, when the Silk Road reached its peak Merv was one of the major cities. What's left of it, its ruins buried under 15 meters of sand. A nice cultural trip before we cross the border between Turkmenistan and Uzbekistan crossed.
Uzbekistan, the country of our Toyota Hilux would be fixed again. However, were no days in Uzbekistan and we were told that the parts could be ordered not because we are too old model. Come on, a car from 1994 that is not old. Now too old for new parts to order. We arrive at the following plans, since we can drive this car does not go over the mountains of Kyrgizie,
1) car park in Kazakhstan and public transport over China
2) through the flat part of Kazakhstan and China go to Beijing. Here the car on the boat and continue by public transport to the Himalaya,
3) continue to drive the car in the state as he is now, nothing more until he does.
Each of these kutideen, ideas born out of necessity, because we can not prosecute our way with this car.
Until we sit quietly in an Internet cafe, the same as where I now sit, a man of about 20 see where we are doing and saying in English: "I am still a garage. Maybe they can help. "We make it clear that it is pretty mean, but that it is impossible. After some insistence, we still stepped into the taxi. This is the best we could do at that time. After two weeks, 14 days, of searching for the part and ride in our time bomb we are told that they may be able to fix the car. We are now again two days away and the complete engine is apart. Parts are everywhere and the broken cylinder is removed. It is now only a matter of time until the weather Hilux tip-top shape and we can continue our way. Let's hope that we Kyrgizie in, and then to the Himalayas!
Regards,
Jelle, Jelmer en Guus
-
11 April 2010 - 14:32
Michel:
Onvoorstelbaar dat je op het allerlaatste moment zo iemand tegenkomt...Hopen dat de Hilux de rest van de trip overleefd! -
11 April 2010 - 15:12
Leo:
He Guus, waar is de vlieger?
Groetjes uit banda Aceh.
-
11 April 2010 - 15:22
Leo:
Al nieuws over de Hilux onderdelen?
Uitstel komt misschien wel goed uit, de sfeer in kyrgizie is even wat minder positief. -
11 April 2010 - 15:29
Wouter:
Nou maar hopen dat de nieuwe zuiger daadwerkelijk komt!! Maar wat een vet avontuur, nu al. Benijdenswaardig! -
11 April 2010 - 16:49
Femke En Ireen:
Hee jongens!
Wat een avonturen! En mooi omschreven, alsof we er zelf bij zijn geweest ;)
Geniet ervan!
Liefs -
11 April 2010 - 18:35
Jochanan:
Ik had ingezet op de Bobine ;) -
11 April 2010 - 19:14
Emiel & Jeltske:
'Prachtige' verhalen, mooie beelden!
Grout'n oet Grunn -
11 April 2010 - 19:21
Annejet:
hALLO jongens,bedankt voor jullie verhalen. We duimen voor jullie auto. Kees en Jet -
11 April 2010 - 19:55
Lydia:
Jongens, positieve optimistisch en relativerende woorden haal ik uit jullie verhaal.De Hilux brengt jullie vast en zeker verder. Succes -
11 April 2010 - 20:05
Piet & Tineke:
Kop d'r Veur! -
12 April 2010 - 08:25
Sikke.:
Prachtig verhaal Jelle! Ondanks die tegenslag met de auto lees ik tussen de regels de hoop en de overtuiging dat het met de auto wel weer goed zal komen. Minder fraai is die foto waarop te zien is dat je in bad ligt met een bloedende kop: ben benieuwd wat hier gebeurd is. Gelukkig is ook weer een foto te zien waarop je poseert in schaatspak: ik schat in dat het een graad of 35 is? Mannen, vanuit een zonnig en fris Fryslân: nog veel fraaie avonturen toegewenst en hopelijk nog vele duizenden kilometers in de 'onverslijtbare' en 'niet kapot te krijgen' Hilux! -
12 April 2010 - 10:07
Kees Moltmaker:
Die zuiger ziet er goed uit! Als jullie daar zo ver mee zijn gekomen, dan komt het de rest van de reis vast goed!
en anders stap je gewoon over op kameel, toch?
veel succes en veel plezier op jullie verdere reis! -
12 April 2010 - 11:56
Stefan:
Mannen! Heerlijk verhaal, fantastisch! Zeer goede foto's ook....badfoto na het bezoek aan een biertuin? Succes met de Hilux! -
12 April 2010 - 18:50
Henk :
allemachtig prachtig. Wat een doorzettingsvermogen! Jullie hebben een biertje verdient als jullie weer terug zijn in NL. Ik had natuurlijk ook niets anders verwacht! Op naar China jongens!! -
12 April 2010 - 18:53
Henk:
ik bedoelde eigenlijk allahmachtig prachtig. Als jullie nog niet geloofden in Allah dan nu wel ;-) -
13 April 2010 - 19:11
Piet:
Weer een mooi spannend verhaal Jelle! Ik heb bewondering voor jullie doorzettings vermogen.
Aan de andere kant, een andere keus dan door te zetten hebben jullie ook niet...:-)
Ik hoop van harte dat de Hilux de bergen van Kyrgyzstan en Tibet overleeft.
NB:Sikke, badfoto nog eens goed bekijken met leesbril op :-) -
14 April 2010 - 20:48
Jikke:
Avontuurtje, avondtuurtje. 'T komt altijd goed he, hoe en wanneer dan ook;) :D Dat is t fantastische van't reizen, heerlijk! haha! Anders zou t ook saai geweest zijn, ja toch :p
Succes verder jongens, en hoe zit het met de aarbeving daarginds?
-xoxox- Jikke -
15 April 2010 - 09:41
Jorien:
Toch fijn dat jullie Guus Geluk bij jullie hebben! Was even spannend, maar had niet anders verwacht dan dat het goed zou komen! Mooi verhaal jongens! -
15 April 2010 - 15:27
Sasha:
Ik (de gestoorde hollander in esfahan) gheniet erg en heb een goeie tijd gehad met jullie -
15 April 2010 - 15:27
Sasha:
Ik (de gestoorde hollander in esfahan) gheniet erg en heb een goeie tijd gehad met jullie -
15 April 2010 - 15:27
Sasha:
Ik (de gestoorde hollander in esfahan) gheniet erg en heb een goeie tijd gehad met jullie -
16 April 2010 - 17:04
Sjoerd En Christine:
Hey Frenay,
Ik ben blij dat je nog leeft in de zandbak van de totaal-malloten en zelfmoordmongolen. Haha, nee klinkt allemaal leuk daar. Hele leuke foto's ook. Beetje goede geestveruimende middelen daar? Vast wel ;) Succes met de auto,
I love you,
Sjoerdo -
16 April 2010 - 18:05
Maaike :
Hoi Globetrotters,
Ik ben Maaike, vriendin van Jorien en zelf ook reisverslaafd, ik lees jullie verhalen met veel plezier (m'n vriend ook), echt een super avontuur!
Groeten Maaike en Jan Hein -
18 April 2010 - 12:50
Martin&Boukje:
Hé Jongens,
Wat kan een auto je toch dierbaar zijn.
Op naar de top.
Prachtig verhaal en mooie foto's
Veel plezier en wijsheid
Take care
M&B -
19 April 2010 - 12:32
Ingrid:
Super vet! X -
19 April 2010 - 13:58
Whitney:
Awesome! Proud of you, Jelmer. -
21 April 2010 - 23:55
Sara:
Wow... that's something! I'm crossing my fingers for your engine-resucitation guys! -
26 April 2010 - 20:11
Kees:
Dag jongens,
We zijn erg benieuwd naar de afloop van het auto-avontuur. Is er al weer wat te melden? -
27 Mei 2010 - 16:44
Femke:
Wat zijn jullie toch een helden!!! Zuur van de autobijnatotallossperiode maar dan genieten jullie vast weer extra van de mooie dingen!
Ik lig een beetje achter met de verhalen maar aangezien er hier in Beetsterzwaag geen hol te beleven is schat ik zo in dat ik de rest ook nog wel binnen nu en een uur lees. Super veel plezier en goed genieten! Ohja! Die, geloof ik, foto's van Ashgabat met al dat marmer zijn ook imressive!
Toedels! En hopelijk zie ik jelmers TKB trui nog vaak langskomen op de foto's ;)
Moi
xxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
