Mongolie: Fietsen, Kayakken, Vissen en een Duitser
Door: Guus
Blijf op de hoogte en volg roadtrip
07 Juli 2010 | Mongolië, Ulaanbaatar
Foto’s: http://picasaweb.google.nl/Gofrenay/ChinaReisDeelMongolie
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dag allen,
Dit bericht komt vanuit Olgi (Mongolie), vanuit een van de weinige plekken waar een computer te vinden is. Ik zit nu tussen kinderen van zes tot acht jaren jong die virtueel mensen aan het afslachten zijn. Maar jullie zullen op dit moment wel allemaal liggen te slapen na het gigantische oranje-feest gister.
Ik zal beginnen waar we gebleven waren: de laatste dag(en) China. Na dat we onze mongoolse visa zonder problemen opgehaald hadden gingen we per fiets naar de Verboden Stad. HET paleis van China. Een gigantisch complex aan prachtige tempels waar je je een weg moet banen tussen de hordes Chinese toeristen.
De volgende ochtend stond onze Chinese gids traditiegetrouw weer aan ons bed met de welbekende tekst: “ Wake up guys, we have to go!” . De weg naar Mongolie werd ingeslagen. Aangekomen in de grensstad Erenhot werd er voor de laatste keer een bezoek gebracht aan de sauna alwaar Nederland – Japen vanuit het zwembad gekeken werd en Zang Yong (Chinese gids) zich nog eens goed vol kon stoppen met lekkernijen.
Toen was het zover, de allerlaatste keer: “ Wake up guys, we have to go” (dit keer zelfs met als toevoeging dat we niet mochten douchen omdat we toch wel zo een haast hadden). Dus uitermate vroeg kwamen we bij de makkelijkste grensovergang ooit aan. Autopapieren hoeven de Mongolen niet te zien, je schrijft je kenteken op gele post-it laat er een stempel op zetten en voor je het weet rijd je de grootste camping ter wereld, Mongolie, binnen.
Mongolie is het dunst-bevolkte land ter wereld en de helft van de bevolking heeft nog steeds een nomaden bestaan.
Nog geen kilometer na de grensovergang kwam de eerste verassing: een Duitse lifter.
Uiteraard konden we die arme jongen niet alleen in de woestijn laten staan dus verbaasd dat hij een lift kreeg van Nederlanders in een Nederlandse auto in Mongolie stapte Alex in.
Met zijn vieren probeerden we nu onze weg door de Gobi-woestijn naar de hoofdstad van Mongolie (Ulaan-Bataar) te vinden. Op de kaart staat een grote rode streep rechtstreeks van de grens naar Ulaan-Bataar dus dat moest wel te doen zijn dachten we. Maar in werkelijkheid was het een zandpad met afslagen alle kanten op, en uiteraard geen bewegwijzering (die we overigens in geheel Mongolie nog geen een keer zijn tegen gekomen). Uiteindelijk toch veilig in Ulaan-Bataar aangekomen en daar maar een goede kaart en GPS gekocht omdat dat toch wel erg nuttig scheen te zijn in West-Mongolie.
Ulaan-Bataar is een echte nacht-stad, overdag was het er snik en snik heet en ‘s avonds stonden de discotheken vol.
Na alle Chinese sauna’s en drie dagen feesten in Ulaan-Bataar werd het tijd voor wat actiefs. Na een gigantische zoektocht vonden we een fietsverhuur waar ze
vier (Alex, de Duitser ging ook mee) prima Mountainbikes verhuurden. Onze drie-daagse fietstocht door de snikhete grasheuvels van Oost-Mongolie kon beginnen. De eerste dag was een klein stukje fietsen naar een mooie rivier waar we onze tentjes konden opzetten. De volgende ochtend bleek dat we al twee lekke banden hadden en plakken was niet te doen aangezien ze tubeless (zonder binnenband) waren. Maar om het uur een beetje pompen bleek voldoende te zijn. De tocht ging verder langs de rivier, door bossen en weiden. Al stoempend op het buitenblad werd menig rivier doorkruist. De laatste 30 kilometer gingen over een glooiende asfalft weg, waar onze Duitste vriend voor het eerst moest afstappen. Aan het eind van deze weg vonden we onze welverdiende nachtrust in een toeristen Ger (De tenten waar normaal gesproken de Mongoolse Nomaden in leven).
De laatste dag fietsen bleek de zwaarste te worden. Wederom door de brandende zon en dit keer enkel door de schaduw-arme graslanden. Het grote buitenblad werd verruild voor de kleinere bladen aangezien er twee colletjes van de eerste catogorie beklommen moesten worden. Bijna uitgedroogd wisten we de rivier weer te bereiken en konden we rustig terug fietsen naar Ulaan-Bataar.
Verlangend naar regen en kou vertrokken we de volgende dag vanuit het ondraaglijk hete Ulaan-Bataar richting het koudere Westen van Mongolie. Alex had inmiddels een vliegticket vanuit het westen terug naar Ulaan-Bataar gekocht, dus we hadden nog twee weken een gezellige reisgenoot. Over de laatste kilometers asfalt van Mongolie bereikten we Erdenhet (de tweede stad van Mongolie). Hier konden we samen met onze Duitste vriend ‘ Die Mannschaft ‘ aanmoedigen tegen Engeland.
De volgende dag redden we over zandwegen door het prachtige mongoolse heuvel landschap met overal paarden, kuddes schapen, adelaars en nomadententen. Al vragend aan de lokale nomaden of we nog de goede kant opgingen bereikten we - net op tijd voor Nederland – Slowakije – Moron.
Moron is een stadje van niks, waar niks te doen is behalve naar lake Kovsgoll door rijden. Dat deden we dus.
Na twee dagen in de auto werd het weer tijd voor wat een ander vervoersmiddel. Aangezien we bij een van de mooiste meertjes van Mongolie zaten kozen we voor de kayak. Met een lokale sovjet-auto werden wij en de kayaks naar het meertje gebracht. Onderweg werd er gestopt bij een riviertje. Onze chauffeur stapte uit, trok alles behalve zijn onderbroek uit en vertelde ons hetzelfde te doen. We dachten dat we even gingen zwemmen, maar het bleek dat we vissen gingen vangen! Zonder hengels, met onze blote handen! Eerst de vissen stroomopwaarts-jagen en als de vissen dachten dat ze veilig in een holletje onder de wal lagen begon het feest voor ons. En zo werden er meer dan 20 vissen de kant opgegooid!. De chauffeur sneed wat vissen open en haalde de eitjes eruit, en zo hadden we een heerlijk zelf-gevangen broodje kaviaar voor lunch.
Aangekomen bij ons startpunt van de kayaktocht begon het te stortregenen en onweren. Geen reden voor onze chauffeur om nog even te wachten dus werden we in de regen de auto uitgezet. Dan maar een kampvuurtje maken in de regen en schuilen onder de boom. Toen de ergste regen voorbij was hebben we ons kampement opgezet en de overgebleven zelfgevangen vissen op het kampvuur klaar gemaakt. S’ avonds toen de zon weer scheen nog een rondje gekayakt en na verse vis en een biertje een heerlijk nacht in onze tentjes geslapen.
De volgende ochtend zouden we terug kayakken naar het dorpje. De ochtend begon goed, de zon brandde ons de tenten uit en vol goede moed begonnen we aan een prachtige kayak-tour. Echter na een paar uurtjes begon het gedonder, letterlijk en figuurlijk. Het zicht werd beperkt tot een paar meter, en onweer zoals we het nog nooit gehoord hadden donderde boven onze hoofden. En het werd erger, terwijl wij ons best deden om zo snel mogelijk een nabijgelegen tourist-camp te bereiken begon het ook nog eens te hagelen. Het begon met hagelstenen zo groot als kiezelstenen, maar nadat de bliksem vlakbij het bootje van Alex en Jelle was ingeslagen begonnen er hagelstenen zo groot als pingpongballen uit de hemel te donderen. Met het gevoel alsof we door oorlogs-gebied voeren, wisten we het touristcamp te bereiken. Na een potje kaarten, wat soep en wodka begonnen we weer enigzins warm te worden. Verder kayakken zat er niet echt meer in, dus werden we weer opgehaald met de Sovjet-wagen.
De volgende dag gingen we terug naar Moron. Aangezien Jelle in Augustus weer de dodenloop (100km op een dag) in Belgie moet lopen kon hij wel wat training gebruiken. Zodoende werden Jelmer (als gezelschapsheer voor Jelle) en Jelle op 40 kilometer voor Moron de auto uitgezet, en konden ze gaan lopen. Guus bracht Alex naar het vliegveld, maar zijn vliegtuig was gecancelt vanwege een gebrek aan voldoende passagiers. Maar dan kon die wel samen met ons de Nederlandse overwinning op Brazillie zien.
De volgende morgen dan echt afscheid genomen van Alex en wij gingen onze weg verder richting het westen zoeken. Dat bleek een moeilijker opgave dan we dachten. Het zandpad leek eerst best groot, maar werd kleiner en kleiner totdat we uiteindelijk op een berg stonden met een gigantisch mooi uitzicht, maar een schapenspoor was het dichste dat bij een weg in de buurt kwam. “ O als we gewoon hier naar beneden rijden, dan door die valley heen dan moeten we wel weer op de het hoofd-zandpad uitkomen.” Dus vol goede moed reden we de berg af tot het allemaal wel erg moerassig werd dan maar weer omkeren. Maar waar kwamen we vandaan? “ Volgens mij kwamen we van die berg daar” . Na een zoektocht het kleine pad weer gevonden en een stuk terug gereden. Hier aan wat nomaden de weg gevraagd en die begonnen smakelijk te lachen: “ Je kan beter weer terug naar Moron (het stadje waar we 6 uur geleden vandaan kwamen) en vanaf daar de goede weg vinden… Dus na een prachtige off-road roadtrip dag sliepen we savonds in ons tentje op 5km afstand van ons vertrekpunt.
Gelukkig ontdekten we dat we een veel betere kaart met alle weggetjes er op hadden. En aangezien we er ook nog achter kwamen hoe de GPS werkte zijn we de afgelopen drie fantastische reisdagen nauwelijks meer verdwaald. Een enkele keer zit je aan de verkeerde kant van de rivier (Navigeren gaat hier aan de hand van rivieren, bergketens, en valleien) maar dan knal je gewoon met de auto de rivier door. Mongolie is dus geweldig, veel kamperen, kampvuurtjes, zwemmen in rivieren en fantasische “ wegen”. Het enige nadeel is dat de hele auto vol zand zit. En bij elke hobbel in de “weg” vliegt de bagage een meter de lucht in met een gigantische zandstorm in de auto als gevolg.
Gisteravond na een urenlange zoektocht hebben we een hotel gevonden met een tv alwaar we om half 3 ‘s nachst het Nederlands elftal tussen alle storingen door en na 30 keer de atenne verplaatsen hebben kunnen zien winnen.
Maar alles heeft een einde (en een worst wel twee…) , zo ook ons Mongolie-deel van de reis. Morgen of overmorgen vertrekken we naar Rusland.
Het beste maar weer!
Jelle, Jelmer en Guus
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dag allen,
Dit bericht komt vanuit Olgi (Mongolie), vanuit een van de weinige plekken waar een computer te vinden is. Ik zit nu tussen kinderen van zes tot acht jaren jong die virtueel mensen aan het afslachten zijn. Maar jullie zullen op dit moment wel allemaal liggen te slapen na het gigantische oranje-feest gister.
Ik zal beginnen waar we gebleven waren: de laatste dag(en) China. Na dat we onze mongoolse visa zonder problemen opgehaald hadden gingen we per fiets naar de Verboden Stad. HET paleis van China. Een gigantisch complex aan prachtige tempels waar je je een weg moet banen tussen de hordes Chinese toeristen.
De volgende ochtend stond onze Chinese gids traditiegetrouw weer aan ons bed met de welbekende tekst: “ Wake up guys, we have to go!” . De weg naar Mongolie werd ingeslagen. Aangekomen in de grensstad Erenhot werd er voor de laatste keer een bezoek gebracht aan de sauna alwaar Nederland – Japen vanuit het zwembad gekeken werd en Zang Yong (Chinese gids) zich nog eens goed vol kon stoppen met lekkernijen.
Toen was het zover, de allerlaatste keer: “ Wake up guys, we have to go” (dit keer zelfs met als toevoeging dat we niet mochten douchen omdat we toch wel zo een haast hadden). Dus uitermate vroeg kwamen we bij de makkelijkste grensovergang ooit aan. Autopapieren hoeven de Mongolen niet te zien, je schrijft je kenteken op gele post-it laat er een stempel op zetten en voor je het weet rijd je de grootste camping ter wereld, Mongolie, binnen.
Mongolie is het dunst-bevolkte land ter wereld en de helft van de bevolking heeft nog steeds een nomaden bestaan.
Nog geen kilometer na de grensovergang kwam de eerste verassing: een Duitse lifter.
Uiteraard konden we die arme jongen niet alleen in de woestijn laten staan dus verbaasd dat hij een lift kreeg van Nederlanders in een Nederlandse auto in Mongolie stapte Alex in.
Met zijn vieren probeerden we nu onze weg door de Gobi-woestijn naar de hoofdstad van Mongolie (Ulaan-Bataar) te vinden. Op de kaart staat een grote rode streep rechtstreeks van de grens naar Ulaan-Bataar dus dat moest wel te doen zijn dachten we. Maar in werkelijkheid was het een zandpad met afslagen alle kanten op, en uiteraard geen bewegwijzering (die we overigens in geheel Mongolie nog geen een keer zijn tegen gekomen). Uiteindelijk toch veilig in Ulaan-Bataar aangekomen en daar maar een goede kaart en GPS gekocht omdat dat toch wel erg nuttig scheen te zijn in West-Mongolie.
Ulaan-Bataar is een echte nacht-stad, overdag was het er snik en snik heet en ‘s avonds stonden de discotheken vol.
Na alle Chinese sauna’s en drie dagen feesten in Ulaan-Bataar werd het tijd voor wat actiefs. Na een gigantische zoektocht vonden we een fietsverhuur waar ze
vier (Alex, de Duitser ging ook mee) prima Mountainbikes verhuurden. Onze drie-daagse fietstocht door de snikhete grasheuvels van Oost-Mongolie kon beginnen. De eerste dag was een klein stukje fietsen naar een mooie rivier waar we onze tentjes konden opzetten. De volgende ochtend bleek dat we al twee lekke banden hadden en plakken was niet te doen aangezien ze tubeless (zonder binnenband) waren. Maar om het uur een beetje pompen bleek voldoende te zijn. De tocht ging verder langs de rivier, door bossen en weiden. Al stoempend op het buitenblad werd menig rivier doorkruist. De laatste 30 kilometer gingen over een glooiende asfalft weg, waar onze Duitste vriend voor het eerst moest afstappen. Aan het eind van deze weg vonden we onze welverdiende nachtrust in een toeristen Ger (De tenten waar normaal gesproken de Mongoolse Nomaden in leven).
De laatste dag fietsen bleek de zwaarste te worden. Wederom door de brandende zon en dit keer enkel door de schaduw-arme graslanden. Het grote buitenblad werd verruild voor de kleinere bladen aangezien er twee colletjes van de eerste catogorie beklommen moesten worden. Bijna uitgedroogd wisten we de rivier weer te bereiken en konden we rustig terug fietsen naar Ulaan-Bataar.
Verlangend naar regen en kou vertrokken we de volgende dag vanuit het ondraaglijk hete Ulaan-Bataar richting het koudere Westen van Mongolie. Alex had inmiddels een vliegticket vanuit het westen terug naar Ulaan-Bataar gekocht, dus we hadden nog twee weken een gezellige reisgenoot. Over de laatste kilometers asfalt van Mongolie bereikten we Erdenhet (de tweede stad van Mongolie). Hier konden we samen met onze Duitste vriend ‘ Die Mannschaft ‘ aanmoedigen tegen Engeland.
De volgende dag redden we over zandwegen door het prachtige mongoolse heuvel landschap met overal paarden, kuddes schapen, adelaars en nomadententen. Al vragend aan de lokale nomaden of we nog de goede kant opgingen bereikten we - net op tijd voor Nederland – Slowakije – Moron.
Moron is een stadje van niks, waar niks te doen is behalve naar lake Kovsgoll door rijden. Dat deden we dus.
Na twee dagen in de auto werd het weer tijd voor wat een ander vervoersmiddel. Aangezien we bij een van de mooiste meertjes van Mongolie zaten kozen we voor de kayak. Met een lokale sovjet-auto werden wij en de kayaks naar het meertje gebracht. Onderweg werd er gestopt bij een riviertje. Onze chauffeur stapte uit, trok alles behalve zijn onderbroek uit en vertelde ons hetzelfde te doen. We dachten dat we even gingen zwemmen, maar het bleek dat we vissen gingen vangen! Zonder hengels, met onze blote handen! Eerst de vissen stroomopwaarts-jagen en als de vissen dachten dat ze veilig in een holletje onder de wal lagen begon het feest voor ons. En zo werden er meer dan 20 vissen de kant opgegooid!. De chauffeur sneed wat vissen open en haalde de eitjes eruit, en zo hadden we een heerlijk zelf-gevangen broodje kaviaar voor lunch.
Aangekomen bij ons startpunt van de kayaktocht begon het te stortregenen en onweren. Geen reden voor onze chauffeur om nog even te wachten dus werden we in de regen de auto uitgezet. Dan maar een kampvuurtje maken in de regen en schuilen onder de boom. Toen de ergste regen voorbij was hebben we ons kampement opgezet en de overgebleven zelfgevangen vissen op het kampvuur klaar gemaakt. S’ avonds toen de zon weer scheen nog een rondje gekayakt en na verse vis en een biertje een heerlijk nacht in onze tentjes geslapen.
De volgende ochtend zouden we terug kayakken naar het dorpje. De ochtend begon goed, de zon brandde ons de tenten uit en vol goede moed begonnen we aan een prachtige kayak-tour. Echter na een paar uurtjes begon het gedonder, letterlijk en figuurlijk. Het zicht werd beperkt tot een paar meter, en onweer zoals we het nog nooit gehoord hadden donderde boven onze hoofden. En het werd erger, terwijl wij ons best deden om zo snel mogelijk een nabijgelegen tourist-camp te bereiken begon het ook nog eens te hagelen. Het begon met hagelstenen zo groot als kiezelstenen, maar nadat de bliksem vlakbij het bootje van Alex en Jelle was ingeslagen begonnen er hagelstenen zo groot als pingpongballen uit de hemel te donderen. Met het gevoel alsof we door oorlogs-gebied voeren, wisten we het touristcamp te bereiken. Na een potje kaarten, wat soep en wodka begonnen we weer enigzins warm te worden. Verder kayakken zat er niet echt meer in, dus werden we weer opgehaald met de Sovjet-wagen.
De volgende dag gingen we terug naar Moron. Aangezien Jelle in Augustus weer de dodenloop (100km op een dag) in Belgie moet lopen kon hij wel wat training gebruiken. Zodoende werden Jelmer (als gezelschapsheer voor Jelle) en Jelle op 40 kilometer voor Moron de auto uitgezet, en konden ze gaan lopen. Guus bracht Alex naar het vliegveld, maar zijn vliegtuig was gecancelt vanwege een gebrek aan voldoende passagiers. Maar dan kon die wel samen met ons de Nederlandse overwinning op Brazillie zien.
De volgende morgen dan echt afscheid genomen van Alex en wij gingen onze weg verder richting het westen zoeken. Dat bleek een moeilijker opgave dan we dachten. Het zandpad leek eerst best groot, maar werd kleiner en kleiner totdat we uiteindelijk op een berg stonden met een gigantisch mooi uitzicht, maar een schapenspoor was het dichste dat bij een weg in de buurt kwam. “ O als we gewoon hier naar beneden rijden, dan door die valley heen dan moeten we wel weer op de het hoofd-zandpad uitkomen.” Dus vol goede moed reden we de berg af tot het allemaal wel erg moerassig werd dan maar weer omkeren. Maar waar kwamen we vandaan? “ Volgens mij kwamen we van die berg daar” . Na een zoektocht het kleine pad weer gevonden en een stuk terug gereden. Hier aan wat nomaden de weg gevraagd en die begonnen smakelijk te lachen: “ Je kan beter weer terug naar Moron (het stadje waar we 6 uur geleden vandaan kwamen) en vanaf daar de goede weg vinden… Dus na een prachtige off-road roadtrip dag sliepen we savonds in ons tentje op 5km afstand van ons vertrekpunt.
Gelukkig ontdekten we dat we een veel betere kaart met alle weggetjes er op hadden. En aangezien we er ook nog achter kwamen hoe de GPS werkte zijn we de afgelopen drie fantastische reisdagen nauwelijks meer verdwaald. Een enkele keer zit je aan de verkeerde kant van de rivier (Navigeren gaat hier aan de hand van rivieren, bergketens, en valleien) maar dan knal je gewoon met de auto de rivier door. Mongolie is dus geweldig, veel kamperen, kampvuurtjes, zwemmen in rivieren en fantasische “ wegen”. Het enige nadeel is dat de hele auto vol zand zit. En bij elke hobbel in de “weg” vliegt de bagage een meter de lucht in met een gigantische zandstorm in de auto als gevolg.
Gisteravond na een urenlange zoektocht hebben we een hotel gevonden met een tv alwaar we om half 3 ‘s nachst het Nederlands elftal tussen alle storingen door en na 30 keer de atenne verplaatsen hebben kunnen zien winnen.
Maar alles heeft een einde (en een worst wel twee…) , zo ook ons Mongolie-deel van de reis. Morgen of overmorgen vertrekken we naar Rusland.
Het beste maar weer!
Jelle, Jelmer en Guus
-
07 Juli 2010 - 12:53
Lydia:
Bedankt voor het mooie verhaal Guus!
Ook zonder gids kom je altijd ergens.Geniet nog van de laatste weken. Kom dan naar Beetsterzwaag, dan zorg ik voor een barbecue en een lekker flesje koud bier want ook hier is het zomer!!! -
07 Juli 2010 - 13:05
Sikke.:
Ha die boys! Wat een geweldig verhaal weer: hulde! Fijn voor jullie dat je het voetbal ook enigszins kunt volgen. Het is hier een enorme oranjegekte. Ik blaas nog maar eens een extra lange stoot voor jullie op de vuvuzela. Oranje wereldkampioen.......? -
07 Juli 2010 - 13:34
Piet:
Hele mooie foto's en een mooi verhaal. Mongolië lijkt mij hartstikke mooi.
-
07 Juli 2010 - 13:44
Manni Mulder:
Hoi Guus, heb met veel plesier je reisverslag gelezen, O,O, wat maken jullie prachtige dingen mee , in al die verre landen, met Jelmer en Jelle nog een heel goede reis door Rusland,
De oranje vlag hangt op mijn balkon, vanwege winst nederland 3-2 as zondag de finale, goed h e, Heel nederland staat op ze,n kop,
Lieve groet van Jelle.s Oma, doeggg -
07 Juli 2010 - 14:16
Sjon:
Jullie zijn echt helden... Wat een prachtige verhalen en bovenal foto's! Wanneer komen jullie weer in den lande?
xx -
07 Juli 2010 - 15:00
Kasi:
De humor zit er nog steeds in... Een worst met tweede einde -
08 Juli 2010 - 08:34
Jorien:
Mooi mooi mooi!! Geniet van jullie laatste weken! -
08 Juli 2010 - 20:19
Ineke:
Mongolië. Wat een prachtig land.Bedankt voor het verhaal en de geweldige foto's. -
10 Juli 2010 - 10:09
Petra:
Super mooi verhaal jongens! Ik lees het vanuit bangkok waar het overigens ook ongelofelijk heet is, over een uurtje met de bus/boot naar ko phi phi! Jeheeeu! xx -
10 Juli 2010 - 10:11
Petra:
Wauw! Wat een ongelofelijk mooie foto's zeg! Super gaaf. Overigens ook de eerste keer dat ik iemand anders in die spuuglelijke broek van Jelmer zie -
17 Juli 2010 - 03:14
Jelte En Maria:
Yo Guus!
Tof dat jullie ook in Mongolië zijn geweest. Wij zitter er nu nog een paar dagen. Misschien zien we jullie in Moskou. We tuffen over een vast en zeker vlak spoorlijntje die kant op. We zullen uit het raam kijken of we jullie zien stuiteren op de zandweggetjes!
Als jullie 24 juli nog in Moskou zijn dan trakteer ik voor mijn verjaardag! Succes verder! -
19 Juli 2010 - 11:54
Jikke:
Yo Jelle, tis alweer een poos geleden dat ik jullie verhaal gelezen heb, schandalig gewoon. Het zijn nog steeds fantastische verhalen merk ik. Gos wat beleef je wat man! Om straks maar gewoon weer terug te keren naar NL.. volgende keer wil ik mee!
Good luck, take care!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
