Irak en Iran

Irak en Iran

Beste lezers,

Snel weer een nieuw bericht want we hebben weer een hoop beleefd en gezien, eigenlijk alweer teveel voor 1 bericht. Na twee mooie weken in Syrië en Jordanië met Henk keerde hij weer terug naar Nederland, moederziel alleen zou de reis verdergaan richting Oost-Turkije, althans, dat was de planning.

Eerst hebben we onze Syrische gastheren en -vrouwen nog verwend met een heerlijke hutspot maaltijd voordat wij de volgende morgen vertrokken. Het plan was eigenlijk om Oost Turkije te bezoeken en vanaf daar naar Iran te gaan, echter onderweg vernamen wij van andere reizigers dat je ook prima door noordelijk Irak kan reizen en dat dat gebied nog relatief veilig is. Dit klonk ons als muziek in de oren en vastberaden reden wij naar de Iraakse grens zonder al te veel voorbereiding, onderweg werden we aangehouden bij een military checkpoint die ons vervolgens 100 km begeleidde naar de Iraakse grens. Hier aangekomen bleek deze helaas dicht te zijn en moest je hier ook een geldig visum voor hebben. Ook ons doel werd in twijfel getrokken : "Tourism? Really? I don't believe you! Are you no journalists??", het bleek dat wij twee dagen voor de Iraakse verkiezingen het land bezochtten, niet het meest tactische moment.. Wederom onder begeleiding werden wij naar een hotel gebracht bij de Syrisch Turkse grens om de volgende morgen via Turkije naar Irak te gaan, wat wel mogelijk was zonder visum voor Irak. Tot onze grote verbazing stond de politie ons smorgens op te wachten voor vertrek, na wat extra diesel-tax te hebben afgetikt bij de grens konden wij zonder problemen het land verlaten, al duurde dit wel enkele uren...

Via Turks Kurdistan gingen wij richting Irak, altijd spannend natuurlijk maar meer mensen waren ons voor gegaan. De douane-man Ari (had in Belgie gewoond, kon alles vertalen voor ons) kon dit beamen, maar we waren wel de 2e stel toeristen die hij in 2 jaar had gezien! Een leger van 7 man was met onze papieren en paspoorten in de weer om een stempel voor ons te regelen, terwijl wij rustig aan 't wachten waren. Na enkele uren was 't dan toch eindelijk zover: Koerdisch Irak!! We hadden alleen geen informatie over Irak en ook geen wegenkaart, gelukkig kon Ari ons vertellen dat wij nooit, maar dan ook nooit, richting Musul moesten rijden. Ari's duim glijdend van links naar rechts over zijn keel zei genoeg. Op naar Duhok City, na wat dwalingen over wegen met diepe kuilen kwamen wij laat in de avond eindelijk aan in deze stad. We verwachtten eigenlijk een grote bende van een land na oorlog, maar niets was te merken dat de rest van 't land in puin lag.

Na 2 dagen in Duhok City wordt de reis richting Iran ingezet, wel met een lichte kater: in Iran is drank verboden dus in Irak konden de laatste biertjes voor een maand gedronken worden. Ook in Duhok City konden wij geen goede kaart vinden van Irak, dus bij elk military checkpoint werd de weg gevraagd naar de grensstad. Van de roadtrip hier naar toe werd niet al te veel verwacht, hooguit woestijn en droge kale bergen, maar de route ging door prachtige groene valleien en bergen. We wisten dat we een gokje namen, Ari vertelde al dat de Iraanse grens waarschijnlijk ook dicht was i.v.m. de verkiezingen, helaas was dit ook zo. Onverstaanbaar gebrabbel van de douaniers werden we ook niet veel wijzer van, maar gelukkig had nog een vriend die Engels sprak. We konden hem even verderop ontmoeten en bij familie van zijn vrienden slapen. Zitten op de grond in de woonkamer kregen we thee, eten en alles wat ons hartje begeerde, perfect dus! Na een zalig ontbijtje crossten wij richting de Iraanse grens, we hadden horror-verhalen gehoord over deze grensovergang maar dat bleek harstikke mee te vallen. Alhoewel, Irak uit ging prima, helaas bleven we steken in het 2 meter brede niemandsland: "Border closed, come back tomorrow!". Daar sta je dan, op 2500 m. bij de grens. Gelukkig na wat doorzeiken mochten we nog de grens over en dat ging boven verwachting erg voorspoedig. Voordat we 't doorhadden reden we Iran binnen!

Van Iran hebben we gelukkig wel een Lonely Planet (gids) dus weten we iets beter waar we mee bezig zijn. Op de kaart zagen wij niet ver over de grens een groot meer: prima plekje om lekker onze tentjes op te slaan leek ons. Een ruig keienpad bracht ons uiteindelijk naar 't meer, gewapend met een zak hout, en een stamppotje pruttelend op 't vuur was alles weer goed geregeld. Volgende morgen bleek het meer nog zouter dan de Dode Zee, dus een lekkere badderpartij zat er helaas niet in. Vanaf Lake Orumniyeh reden wij richting Tabriz in het noordwesten van Iran. De overnachtingen waren al geboekt, ivm het visum, daar aangekomen bleek het 1 van de luxere hotels in de stad te zijn.

Tabriz zelf was niet heel indrukwekkend op wat leuke markten na, maar wat de stad 3 punten in waardering heeft doen stijgen was de voetbalwedstrijd! Ons hotel-receptionist kenden de teammanager van voetbalclub Tractor, lokale club die in de Iraanse eredivisie speelt. Met hem en de spelers konden wij naar de wedstrijd. Onze tandloze gids, een van de hulpjes van de manager, moest met ons mee naar de VIP ruimte. Dit was echter een saaie bedoeling dus we zijn het stadion in gesprint. Het voetbal was waardeloos, maar wat een feest! In het stadion (capaciteit van 70.000) zaten zo'n 90.000 man en het 'Azerbeijani/Tractor'-legioen ging los. Vooral in de rust waren wij 3en de grote attractie met tientallen mensen die foto's en videos van ons maakten en samen met ons wat Tractor-kreten d'r uit gooiden, buitenlanders komen blijkbaar zelden naar deze spetterende potjes voetbal. S avonds gingen wij weer richting het hotel om te vertrekken richting Tehran. Het feest was echter nog niet afgelopen: toen we Tabriz wilden verlaten kwamen we in een file vol feestende Tractor-fans die om de 100 m. stopten en feestte, uiteraard gingen onze handjes ook de lucht in. De stoet eindigde op een parkeerplaats waar men aan 't volksdansen was op blazende muziek uit auto's, feesten in Iran kan dus wel!

Na dit feest reden wij s nacht alsnog richting Tehran om te gaan wintersporten ten noorden van de hoofdstad. Midden in de nacht een kampeerplek vinden is lastig langs de Iraanse snelwegen dus er werd vrolijk doorgereden tot twee 's middags. Dit gebied was gelukkig wel open, dus volgende dag konden we toch nog skieen. 50 km voor het ski-dorp, nog steeds op 2100 m. hoogte, sloegen wij onze tentjes op. Ons was verzekerd dat dit wel te doen was maar 't bleek toch een ijskoude nacht. Gelukkig kwamen drie Iraniers ons verblijden met een bezoekje bij 't kampvuur en hadden ze een waterpijpje en wat lekkernijen meegebracht. Met 't zonnetje op onze bol hebben we de twee dagen daarna heerlijk geskied en geboard.

Na twee dagen in de bergen in noordelijk Iran ging de reis zuidwaarts richting Eshafan. Tehran werd geskipt, te druk, niets bijzonders en dus zonde van onze tijd. Wij (voornamelijk Jelmer) verlangden wel weer naar een douche en een warm bedje naar 2 ijskoude nachten, helaas zat dat er niet in en werd er lekker langs de snelweg gekampeerd, iets waar Iran zich prima voor leent. Ook nu weer vlakbij een meer, maar ook dit meer bleek zout te zijn. Op naar Eshafan dan maar, inmiddels was de temperatuur gerezen naar zo'n 30 graden.

Eshafan is Iraanse tweede stad en waarschijnlijk de meest indrukwekkende met grote pleinen en moskeeeen en een ware groene oase in de droge omgeving van de stad. In het hostel waren veel andere reizigers, erg gezellig, waren net 1 grote familie. Nu is ons verhaal -met de auto naar China - wel aardig voor de vrienden thuis, hier viel het echter in het niets: "Oh really? By car to China, yea.. thats nice.. I'm doing it by bike though" en tal van andere verhalen. In de stad zelf konden we fietsen lenen en langs de prachtige rivieren en bruggen fietsen met afsluitend en zonsondergang bij het een-na grootste plein ter wereld: Imam Square.

Helemaal opgeladen verlieten wij Eshafan richting het Zagros-gebergte om te gaan hiken. Na een rotonde gingen wij onder een slagboom door - wat de soldaat goed vond - en reden wij vrolijk door. Een km later werden we echter bij de volgende slagboom aangehouden: het was ten strengste verboden voor ons om hier te zijn! (Lonely Planet wist overigens te melden dat vlakbij Eshafan een nucleaire centrale was, verdacht..). Wat minder grappig was dat al onze foto's op de geheugenkaart en de GPS werden ingenomen. Na enkele uren doorzeuren kregen wij nog onze foto's terug, de GPS helaas niet, het zij zo.. Welcome to Iran..

De volgende dag tufte we door het meest prachtige landschap van Iran. Groene bomen, prachtige valleien, azuurblauwe riviertjes, kortom als Adam en Eva the movie ooit nog komt, raden wij het Zagros gebergte aan als locatie. Onderweg nog vele schapen en koeien de dood zien vinden, gewoon op straat het is immers bijna nieuw jaar in Iran.
De dag werd volledig in stijl afgesloten met een prachtige wildkampeerplek, en een kampvuurtje. (Hout is in Iran bij elke houthakker te krijgen, en betalen lijkt voor ons Nederlanders verboden..)

De trip ging verder door het prachtige landschap en eindigde savonds bij een Iraanse famillie thuis. Het was No-Ruz (Iraans nieuw jaar) dus de hele famillie was aanwezig. Beetje eetje en drinken en ze hadden zelfs nog een slaapplekje voor ons. Een van de jonge gastheren (die ook geen engels sprak, net als de rest van de famillie) nam ons de volgende dag mee op een " hike". Echter de hike was lopen naar een waterval en daar tussen honderden iranezen (ze hebben hier nu twee weken vakantie, en picknicken is dan het hele land doet) gepicknicked.
Nou zou je denken dat het No-Ruz feest wel eens afgelopen zou zijn, maar niks blijkt minder waar.

'Savonds aangekomen in Shiraz (Culturele hoofdstad van Iran) bleek een midden-in-de-stad-wild-kampeer-plek zoeken nog nooit zo gemakkelijk. In het stadspark stonden al honderden tenten en evenveel waterpijpen. Ook een No-Ruz traditie in Iran. Dus we hebben onze tent tussen de iranezen gezet en zijn min of meer geadopteerd door onze Iraanse buren. (Famillie van een man/vrouw of 30). Ondanks de taalbarriere begrepen we hun mening (net zoals die van vele vele andere Iranezen) over hun huidige leiders maar al te goed (niet geheel positief).

Overdag wat rond gelopen en erachter gekomen dat ze echt en dan ook letterlijk echt overal hun tentje neerzetten. Zo blijken de rand van de autoweg, alle stoepen, alle pleinen en wat niet meer uitermate geschikt te zijn om met de hele famillie je kampement neer te zetten.

Vanavond zullen we onszelf moeten vermaken aangezien onze buren zijn vertrokken om in de volgende stad hun tenten op te slaan. Maar geen nood, binnen een minuut hadden we weer nieuwe. We zullen verder reizen richting de Perzie Golf.

Afsluitend wouden we nog een aantal feitjes met jullie delen:

- Aantal gereden km: 13.000
- Aantal Landen: 13
- Volle tank in Iran: Meestal 1 dollar, vaak krijg je nog wel wat wisselgeld terug.
- Gezamelijke baardlengte: 3,1 cm
- Aantal Iraneze vrienden die meer dan 5 woorden engels spraken: 10
- Aantal Iraneze vrienden die minder dan 5 woorden engels spraken: ontelbaar veel..
- Gemiddeld aabtal keer dat mensen 'Hee Mister' o.i.d. roepen per uur: 20
- Gezelligheid in de auto: 100%
De groeten,

Jelmer, Jelle en Guus

-------------------------------------------------------------------------

English:(google/translate)

Dear Readers,

Soon a new post because we have again seen and experienced a lot, actually already too much for 1 post. After two great weeks in Syria and Jordan, Henk returned to the Netherlands, all alone would continue the journey towards eastern Turkey, at least, that was the plan.

First we treated our Syrian hosts to a delicious Dutch stew meal before we left the next morning. The plan was actually to visit eastern Turkey and from there to go to Iran, but along the way we learned from other people that you can travel as well through northern Iraq and that this area is relatively safe. This sounded like music to our ears and determination we rode to the Iraqi border without too much preparation, the way we were stopped at a military checkpoint that guided us then 100 km to the Iraqi border. At this point unfortunately this proved to be closed and you should also have a valid visa. Our goal was questioned: "Tourism? Really? I do not believe you! No Are you journalists?", We showed that the two days before the Iraqi elections visited the country, not the most tactical moment .. Again we were guided to a hotel to put the Syrian Turkish border to the next morning to go to Iraq via Turkey, which was possible without a visa for Iraq. To our great surprise was the police in the mornings waiting for departure, after some additional diesel tax to have been ticking on the border we could easily leave the country, though it took a few hours ...

Direction we went through Turkish Kurdistan Iraq, obviously always exciting but more people had gone before us. The customs man Ari (had lived in Belgium, could translate everything for us) could confirm this, but we have had the 2nd set of tourists who he had seen in 2 years! An army of 7 man with our papers and passports in the office for organizing a stamp for us while we were smoking cigarettes. After several hours was it then it finally happened: Kurdish Iraq! We just had no information about Iraq and no road map, Ari could happily tell us that we never, absolutely never, had to head for 'Musul' direction. Ari's thumb moving from left to right across his throat, said enough. On to Dohuk City, after some errors on roads with deep potholes we arrived late in the evening finally in this city. We expected a really big mess of a country after war, but had nothing to say that the rest of the country in ruins.

After 2 days in Dohuk City, the journey towards Iran deployed, but with a slight hangover: drink is banned in Iran is in Iraq could last for one months beers are drunk. In Dohuk City, we could not find good map of Iraq, so in any military checkpoint, the road to the border town asked. From the road trip over here was not too much expected, most dry desert and barren mountains, but the route was through beautiful green valleys and mountains. We knew we took a gamble, Ari said that though the Iranian border was probably closely related The elections, unfortunately this was true. Unintelligible gibberish of the customs officers we were not much wiser, but luckily had a friend who spoke English. We could meet him just ahead of his friends and family to sleep. Sitting on the floor in the living room we got tea, dinner and everything we heart desired, so perfect! After a delicious breakfast we crossten towards the Iranian border, we had heard horror stories about the border but found them to fall ikke resin. Although, Iraq went well, unfortunately we were stabbing in the 2 meter-wide no man's land: Border closed, come back tomorrow! ". There you are, at 2500 m, on the border. Fortunately after what we could piss through the border and went beyond expectations very well. Before we 't figured out why we in Iran!

Fortunately we have a Lonely Planet (guide) of Iran is something we know better what we are doing. On the map we saw not far over the border a large lake: great place to enjoy our tents seemed to save us. A rough keienpad brought us eventually to go to the lake, armed with a bag timber, and a stamppotje simmer on the fire, all was well arranged. Next morning it was even more saltier than the Dead Sea, so there was a nice badderpartij unfortunately not. From Lake Orumniyeh we drove towards Tabriz in northwestern Iran. The nights were already made, about the visa, arrived there was the 1 of the luxurious resorts in the city to be.

Tabriz itself was not very impressive for some nice after market, but the city has 3 points in valuation increase was the football match! Our hotel receptionist knew the football team manager of Tractor, local club that plays in the Iranian premier league. With him and the players we were able to match. Our toothless guide, one of the helpers of the manager, had with us to the VIP room. However, this was a boring intention so we sprinted into the stadium. The football was rubbish, but what a party! The stadium (capacity 70,000) were about 90,000 and the "Azerbeijani / Tractor"-Legion was loose. Especially in the rest 3EN we were the big attraction with dozens of people pictures and videos of us together and made us what Tractor-cries get out throwing, foreigners are apparently rare for this exciting football jars. S evening we went back to the hotel to go towards Tehran. The party was still not over: when we arrived we wanted to leave Tabriz in a file full of partying Tractor fans who stopped at the 100 meters and parties, of course, our hands were in the air. The procession ended at a parking lot where one 's folk dancing was blowing music from cars, parties in Iran can be!

After this party the night we drove towards Tehran still to go north of the winter sports capital. Middle of the night is difficult to find a campsite along the Iranian highways so there was happily drove to two in the afternoon. This area was fortunate open, so next day we were still skiing. 50 km to the ski village, still at 2100 meters altitude, we pitched our tents on. We were assured that this had to do it but it turned out one icy night. Fortunately, three Iranians us with a visit to 't campfire and had a water pipe and brought some goodies. With the sun on our globe we have great skiing and two days later geboard.

After two days in the mountains in northern Iran was the trip south towards Eshafan. Tehran was skipped, too busy, so nothing special and a waste of our time. We (mainly Jelmer) is again longing for a shower and a warm bed for 2 cold nights, but unfortunately that was not possible and camped along the highway, something that Iran is well suited for. Again a nearby lake, but it proved more salt to be. On to Eshafan then, since the temperature was raised to about 30 degrees.

Eshafan is half Iranian city and probably the most impressive with large squares and moskeeeen and a real green oasis in the dry area of the city. In the hostel were many other people, very nice, were just 1 big family. Now our story-car to China - be nice for the friends at home, here was nothing in it, however: "Oh really? By car to China, yea .. thats nice .. I'm doing it by bike though "and many other stories. In the city itself we could borrow and cycling along the beautiful rivers and cycling bridges and concluding with a sunset in the second largest square in the world: Imam Square.

We left fully charged Eshafan toward the Zagros Mountains to go hiking. After a roundabout under a gate we went through - what the soldier was well - and we drove merrily. One km later at the next barrier, however, we held: it was forbidden for us to be here! (Lonely Planet also managed to report that a nuclear plant near Eshafan was suspicious ..). What is less funny is that all our photos on the memory card and the GPS were taken. After several hours doorzeuren we have got our pictures back, unfortunately not the GPS, so be it .. Welcome to Iran ..

The next day we chugged through the most beautiful landscape of Iran. Green trees, beautiful valleys, azure rivers, in short, as Adam and Eve the movie ever comes, we recommend the Zagros Mountains to the location. Along many sheep and cows are seeing the dead, just on the street is almost the new year in Iran.
The day was completely closed in style with a beautiful wild pitch, and a campfire. (Wood is in Iran at each logger to receive and pay level for the Dutch banned ..)

The trip went through the beautiful scenery and ended with an Iranian famillies evenings at home. It was No-Ruz (Iranian new year) so the whole famillies was present. Eetje bit and drink and they even have a sleeping place for us. One of the young hosts (who spoke no English, just like the rest of The Family) The following days took us along on a "hike". But the hike was walking to a waterfall and there among hundreds of Iranians (they now have two weeks holiday here, and picnics than the country does) gepicknicked.
Now, you think the No-Ruz celebration would last sometimes, but nothing seems less true.

The evening arrived in Shiraz (Cultural Capital of Iran) was a middle-of-the-city-game-camp-site search is never easy. In the park there were already many hundreds of tents and water pipes. A No-Ruz tradition in Iran. So we have put our tent between the Iranians and are more or less adopted by our Iranian neighbors. (Famillie of a man / woman or 30). Despite the language barrier we understand their views (like those of many many other Iranians) of their current leaders are all too well (not entirely positive).

Daytime walked around and discovered that they really and truly over then literally drop their tent. Thus it appears that the edge of the highway, all sidewalks, all squares and what not to be perfect for the whole famillies your camp to put down.

Tonight we will enjoy ourselves because our neighbors are left to the next town to save their tents. But do not worry, within one minutes we had some new. We will continue to travel towards the Persia Gulf.

Concluding forests we share with you some facts:

- Number of km driven: 13,000
- Number of Countries: 13
- Full tank in Iran: Usually $ 1, often you'll get some change back.
- Concerted beard length: 3.1 cm
- Number Iranians friends who spoke English more than 5 words: 10
- Number Iranians friends who spoke English less than 5 words: countless ..
- Average amount people say 'Hey Mister' or something like it, per hour: 20
- Enjoyment in the car: 100%
Greetings,

Jelmer, Jelle and Guus