Beijing

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Gofrenay/ChinaReisDeelIIII

-------------------------------------

Een goedemorgen, -avond of -nacht,

Na ongeveer drie weken, waarin we meer dan 6000 km hebben afgelegd in China, zijn we een paar dagen geleden aangekomen in het stad van de Olympische Spelen van 2008 en tevens de hoofdstad van China. Drie weken waarin we weer veel dingen gezien en gedaan hebben. Kortom hoog tijd om even het WK voetbal gedag te zeggen om een nieuw verhaaltje te plaatsen.

Ons vorige verhaaltje eindigde in Lhasa, de heilige hoofdstad van Tibet. Een van de hoogtepunten van Lhasa is het Potala Palace. De woonplek van de Dalai Lama, voordat hij het hazenpad koos naar India. Voor ons was het hoogtepunt echter niet het paleis zelf. Om het hele paleis heen, maar eigenlijk door heel de stad, kom je knotsgekke Tibetanen tegen die om de meter een buiging maken, vervolgens met de knieen de grond raken om daarna languit op de grond te gaan liggen. Ze staan weer op en dit ritueel herhalen ze duizenden keren om zo een bepaald rondje, 'Kora', door de stad te maken. Dit alles ter ere van Buddha. Als het je ook wat lijkt: een wandeling van ongeveer 7 kilometer duurt op deze manier zo'n 12 uur.

In Lhasa hebben we tevens de auto een grote beurt gegeven en met een dicht gelaste radiateur, steriele bekleding en een glimmende buitenkant hebben we onze weg naar het oosten vervolgd. We hoopten, gebasseerd op de informatie van onze verplichte Chinese gids, dat de weg wat vlakker zou worden en we minder problemen met de auto zouden krijgen. Hij had de weg al vaker gedaan, maar er moet wel bij gezegd worden dat hij meestal zijn ogen dicht heeft in de auto. Het resultaat was dat de meest extreme bergpassen getrotseerd moesten worden. We daalden tot 2000 meter om vervolgens weer tot 5000 meter te stijgen. Na de ene haarspeldbocht hoop je met zijn allen, eigenlijk met zijn drieen en een slapende gids, dat het einde, die gekenmerkt wordt door Tibetaanse vlaggetjes in zicht is, maar die Tibetaanse vlaggetjes waren vrijwel altijd in geen velden of wegen te bekennen. Het resultaat was dat we als een fietser (Kenny van Hummel om eens een voorbeeld te noemen) de bergpassen namen: met een gangetje van 15 kilomter per uur omhoog om daarna met een normale snelheid weer af te dalen. Echter, zulke extreme hoogteverschillen leverden ook fantasische contrasten op: het ene moment zit je te zweten in het tropische oerwoud en het andere moment, na een tijdje stijgen, rijd je in de kale bergen tussen de sneeuw door. Door ons sukkelgangetje hadden we alle tijd om er rustig van te kunnen genieten.

Na vier dagen vol roadtripdagen verlieten we de provincie Tibet, eigenlijk zonder extreme autoproblemen (hulde voor de Hilux) en gaan we verder naar Deqin. Een klein stadje in Yunnan, de provincie ten oosten van Tibet, die in tegenstelling tot Tibet, waar een boom als beschermde diersoort behandeld wordt, gekenmerkt wordt door haar groene, Vietnam-achtige bergen. Na een viertal roadtrip dagen, waarin de lichamelijke inspanning beperkt bleef tot een spelletje 'rock-paper-scissor', waarna de verliezer de radiateur van nieuw water moest voorzien, werden de hike schoenen weer uit het vet gehaald. Na twee en half uur omhoog hiken door toendra, loofbomen, naaldbossen en weide kwamen we uit bij de Lotus Tempel, het laatste uitzichtpunt van de gletsjer. Paar fotootje gemaakt, even geluncht om vervolgens een cursus leafboarding van Guus te krijgen op de terug weg. Te pas en te onpas werden er stukken afgesneden en dit ging meestal gepaard met glijpartijen over de bladeren. Eenmaal beneden was het zoeken naar de taxi, die op ons zou wachten. We zochten stad en land af, maar die kerel zat al lang en breed thuis op de sofa. Blijkbaar vond ie 18 euro (de prijs voor een enkeltje) wel een prima daginkomen. Terug liften dan maar.

Met nog steeds wat spierpijn van de klimmetjes vertrokken we de volgende dag om 20:00. De Chinezen vonden het wel een goed idee om de weg, die we zouden nemen slechts 3 dagen per maand open te gooien vanwege wegwerkzaamheden. Dit betekende voor ons dat al het vrachtverkeer van 10 dagen tijd zich verzameld had om gezellig samen te gaan toeren. Over weg, die eigenlijk nog te smal was voor een vrachtwagen moesten verschillende vrachtwagens langs elkaar zien te komen. Met de ladingen schurend langs elkaar passeerden ze elkaar met enorme afgronden er naast. Na zo'n 10 uur rijden, waarin we 180 kilometer hadden afgeleged komen we in het holst van de nacht aan in Shangri-la, onze geplande overnachtingsplaats. Echter laten we het hotel links liggen, gooien we de auto vol met nieuwe diesel en besluiten we 's nachts door te rijden naar het zeer gezellige Lijiang. Een stadje, die bekend staat om haar zeer relaxte sfeer door haar doolhof aan smalle, geplaveide straatjes, gammele (of in ieder geval, gammel uitziende) houten huisjes en tomeloze kanalen. Hier hebben we een paar dagen genoten van de barretjes om vervolgens naar het tweede typische toeristische stadje Dali te rijden. Gelegen tussen enorme bergpieken en een mooi meertje, Erhai genaamd, leek dit ons een prima plaats om voor het eerst in maanden weer eens te gaan fietsen. Ietwat onwennig stappen we op, maar na korte tijd worden de eerste sprintjes ingezet en wordt er gestreden in het berg- en sprint klassement op respectievelijk de bolletjes trui en de groene trui. Een prima dagje fietsen.

Nadat de prijzen verdeeld waren, reden we via Kunming, de miljoenen hoofdstad van Yunnan, verder over de bergen/heuvels naar Hechi. Moe van de reis wilden we graag inchecken in het hotel, maar dat ging niet. Hier heb je namelijk paspoorten voor nodig en die van ons lagen nog in het hostel van Kunming, gelegen op een afstand van zo'n 600 kilometer, 'paspoorten zijn overrated', aldus Guus. Gelukkig valt het allemaal weer mee dankzij Rosy. Deze Australische schone reist dezelfde route als wij en als we een dag wachtten in het volgende stadje, dan kon ze de paspoorten wel meenemen in de trein. Geen probleem dus en 's ochtends willen we hem weer redelijk vroeg aftaaien. Echter zien we op het moment dat we naar de auto lopen, dat een van de ruiten mist. Verwijtend kijken we elkaar aan, maar niemand had de ruit open laten staan. Er lag overal wat glas en twee portemonnees lagen open en bloot op de stoelen. We schrikken even, maar twee uur later hebben we aangifte gedaan bij de politie, zit er een nieuw ruitje in en draait de motor al weer volle toeren op de snelweg. De uiteindelijke schade: paar honderd euro aan cash en 12 euro voor een nieuw ruitje. Onze Chinezen vrienden hadden geen behoefte aan onze studentenpassen, bankpassen en waren zelfs zo vriendelijk de creditcards te laten zitten.

We komen aan in Guilin, waar we Rosy ontmoetten voor de paspoorten. Guilin staat bekend om haar wonderschone landschappen van hoge bergen en de 'Li', de rivier die dwars door de stad heen stroomt. Het plan was om hier vier dagen te blijven om te gaan fietsen, hiken, kayaken en het nachtleven te verkennen. Na twee dagen regen hebben we het gehad: 's ochtends vroeg lenen we de laptop van onze gids en boeken we vliegtickets van Wuhan naar Shanghai voor de dag erna. Wuhan was echter nog wel 900 kilometer rijden, wat betekende dat we 's avonds laat aankwamen. Overigens sloeg het weer compleet om, zo'n 10 seconden nadat we de tickets geboekt hadden, maar dat terzijde. Aangekomen in Wuhan stapt onze gids het meest luxe resort ooit binnen om te vragen naar de prijs. Met de motor nog aan en ons reishandboek met de pagina over goedkope hostelletjes nog open wachtten we hem op, maar hij komt vrij stralend naar buiten. Slapen, avond eten en ontbijt, voor 10 euro. Het bleek een sauna te zijn en we kwamen er snel achter dat dit helemaal niets te maken heeft met een sauna zoals we die in Nederland kennen. Het is een plek met sauna, zwembad, massagegelegenheid en voedselbuffet, waar je voor belachelijk weinig geld naar binnen kan. Nadat we ons verbaasden over de enorme hoeveelheid Chinees voedsel dat onze gids naar binnen kon schuiven genoten we nog even van de massage stoelen in het zwembad alvorens we gingen slapen.

Na een zalige nacht op de first class vliegtuigstoelen ontbijtten we, omdat we te laat waren voor het ontbijtbuffet van de sauna, bij de Mc Donalds waar vooral onze gids, Zhang Yung zijn geluk niet op kon. Deze volwassen man van 32 heb ik de gehele reis nog niet zo gelukkig gezien, dan toen ie zijn dubbele cheeseburger menu had opgewaardeerd naar XL en lekker aan het smikkelen was. Als een kind zo blij.

Na een vliegrit van anderhalf uur komen we aan in Shanghai, bij Barry en Regine. Regine is het nichtje van Jelmer en ze hadden ons geen warmer welkom kunnen geven: de hutspot was al klaar en de Heinekens lagen in de koelkast. Als jullie dit lezen: bedankt! 's Ochtends vroeg werd dit nog eens dunnetjes over gedaan met een broodje kaas en een kopje koffie. Een prima ontbijtje, voordat onze eendaagse power tour door Shanghai zou beginnen: een kopje koffie in het Franse gedeelte, de skyline (waar ook wij gewilde foto objecten waren en we zelfs babies in de arm gedrukt kregen om daarna op de foto te gaan) en de hoogste toren van Shanghai (World Financial Centre: 492 meter) werden in rap tempo af gehandeld. Onderweg verbaasen we ons in het mierennest van Chinezen, hoeveel Chinezen er eigenlijk zijn en hoeveel dingen ze tegelijk doen: lezen, lopen (eigenlijk meer rennen), koffie drinken. Na het ochtend programma komen we 's middags aan bij de World Expo.

Hier vertegenwoordigd elk land haar land met een paviljoen waarop ze typische nationale objecten plaatsen. Voor Tuvalu is dat bijvoorbeeld een Hawaii rokje, voor Noord Korea was het een hal waarin militaristische muziek klonk en Nederland vertegenwoordigde zichzelf met onder andere de kroket. We kwamen er echter wel achter, dat Chinezen echt knettergek zijn: er stonden voor de meest populaire paviljoens rijen van zo'n 6 uur!! 6 uur in de rij staan voor een paviljoen van Saudi Arabie. Het zou ongetwijfeld mooi zijn daar binnen in, maar tenzij de WK finale daar binnen wordt gespeeld kan het onmogelijk 6 uur wachten waard zijn. Tevens was het mogelijk om een soort van paspoort te krijgen en stempels van alle landen er in te laten stempelen. Best leuk en wij maar denken dat dit voor kinderen bedoeld was. Volwassen mannen en vrouwen van 30, 40 jaar oud staan massaal met zijn allen in de rij elkaar weg te beuken voor een stempel en ik heb eerlijk gezegd geen kind gezien die er mee bezig is. Tevens werd er gevochten om programma boekjes over de promotie van Zuid Holland, die in het Nederlands werd afgedrukt en om een plaatsje op de stoel waar je geschminkt kon worden. Wat een heerlijk volk is het ook. Deze extreem lange dag wordt afgesloten door een kroegje op te zoeken en te genieten van de eerste drie wedstrijden van het Wereld Kampioenschap voetbal.

De volgende ochtend hebben we met ons 'broodje pindakaas en broodje hagelslag met een kopje koffie'-ontbijt wederom genoten van de delicatessen van de Nederlandse keuken en na gedag gezegd te hebben tegen Barry en Regine pakten we de Maglev, een magneetzweeftrein die een maximum van 430 km/h heeft. Ondanks de snelste trein ter wereld komen we net te laat aan op het vliegveld, wat resulteerde in een nieuw vliegticket en een vertraging van anderhalf uur. Door deze vertraging konden we de auto, die bij de garage stond, niet meer ophalen en moesten we helaas (!) wederom overnachten in de sauna. Het was echt verschrikkelijk: sauna, massagestoelen in het zwembad, voetbal kijken vanuit je first class stoel en het ergste was nog wel dat we een coupon gewonnen hadden, waardoor je voeten of rug voor een uur kon laten masseren. Tijdens de avondsnack en het ontbijt verbasen we ons wederom over de enorme hoeveelheden Chinees voedsel onze gids naar binnen kan werken. Een machine is het. Pakt zijn chopsticks, zet zijn mond op zijn bord en hoppatee schuiven maar!

Verdoofd van de relaxtheid van de sauna stappen we 's ochtends de auto weer in en wordt de weg naar Beijing vervolgd. In het laatste onvernachtingsplaatsje voor Beijing wordt er wedereom naar een sauna gezocht om te overnachten. Na bij de eerste, kleine, goedkope sauna te zijn geweigerd gooien we het over een compleet andere boeg: de grootste meest luxe sauna wordt binnen gestapt. Schade: 8 euro.

De laatste 280 kilometer naar Beijing worden 's ochtends ingezet en na drieenhalf uur rijden rijden we dwars over door het centrum langs 'The Forbidden City' en het daar tegenover geplaatste Tiananmen plein. De verboden stad heeft haar naam gekregen, omdat iedereen die de stad bezocht dit met zijn of haar leven moest bekopen. Nu kost het zo'n 5 euro om naar binnen te mogen. Het Tiananmen plein is vooral bekend van de foto van de studente, die ten tijde van de Culurele Revolutie, voor een tank staat en weigerd opzij te gaan. Na deze historische hoogepunten aangetikt te hebben vertrokken we naar het hostel om wat fatsoenlijks aan te trekken. Oranje shirts wel te verstaan. We komen terecht op een dagterras die compleet vernederlandsts was: Nederlandse vlaggetjes, Heineken biertjes en een Nederlandse DJ die Andre Hazes aan het draaien was. Dit samen met zo'n 100 Nederlanders en een 2-0 overwinning staat natuurlijk garant voor een fantastische avond.
Hier ontmoetten we ook John, een typische Amerikaan: elke zin begint en eindigt ie met 'fuck' of 'shit' en meestal zegt ie het ook tussendoor nog zeer regelmatig. Ironisch genoeg is hij leraar Engels op een Chinese school.

Een van de hoogepunten van China is toch wel een bezoek aan de Chinese Muur. "Hij, die de Chinese Muur niet beklommen heeft is geen echte man", aldus Mao Zedong. We hadden dus geen andere keus dan naar dit immense bouwwerk van 8850 kilometer, dat dwars over steile bergen heen gaat, te gaan en hem te beklimmen. Het was zeker een hoogtepuntje van China, maar persoonlijk vind ik het schokkender dat er een bezoek is gebracht aan de plaatselijke Koreaanse kapper. Gladgeschoren en met een typisch Koreaanse look (wat dat ook precies mag zijn) zullen we de laatste dagen in China door brengen.

Na de fietssuccessen van vorige keer hebben we wederen fietsen gehuurd om ons langs de auto's in Beijing te slingeren en het Olympisch Park te bezoeken. Hier hebben we rustig wat rondgelopen en een paar foto's geschoten van het 'vogelnest' stadion.
Dit was gisteren alweer. Vandaag zijn we van plan de Verboden Stad, waarin vele tempels en andere bezienswaardigheden (eigenlijk geen idee, wat er precies is, maar het schijnt de moeite waard te zijn)liggen te gaan bezoeken en ons Mongoolse visum op te halen. Vanavond zullen we dan vertrekken en morgen zijn we het land alweer uit en gaat de terug weg echt beginnen!!!

De groeten,

De gladgeschoren Jelmer, Guus en Jelle