Rusland en Oekraine

Foto's: http://picasaweb.google.nl/Gofrenay/ChinareisLaatsteDeel#


---------------------------------

Goedemorgen allemaal,

Het laatste bericht alweer! Vanuit Poznan, Polen, op steenworp afstand van de Nederlandse grens! Het is allemaal snel gegaan, zo word je uitgezwaaid in Groningen, sta je tien minuten later zonder diesel op de snelweg, en zo sta je zes maanden later, 43.000 km- en 22 landen verder weer vrolijk in Groningen, er vanuitgaande dat we dat laatste stukje halen natuurlijk.

Maar, waar waren we gebleven: Mongolië! De afgelopen weken was het doel om vanuit Westelijk Mongolie door Siberië, Rusland, Oekraine, Polen en Duitsland, Nederland te bereiken. Een behoorlijk eind, maar de bolling van de aarde werkte in ons voordeel dus deze afstand was 'maar' 8000 km ongeveer. Van de Russische wegen verwachtten wij weinig goeds, dus 50km/ph rijden en dus gemiddeld zo'n 500 km op een dag, was waar wij op hoopten . Maar tot onze verbazing waren de wegen prima waardoor wij de afgelopen weken ook nog tijd hadden voor andere dingen behalve in de auto zitten.

Dat begon met het Russische Altai gebergte, waar wij kwamen vanuit Mongolië. Het laatste deel van Mongolië was vrij kaal maar bij binnenkomst in Rusland werd het meteen een stuk groener. Na 400 km hebben we onze tentjes langs de rivier gezet bij Alya, een klein Russisch toeristenoord, en vervolgens een zalig kampvuurtje gebouwd, klaar voor de volgende dag. Door het Altai-gebergte stroomt een wilde rivier die zich goed leent voor 'white-water-rafting', de volgende morgen konden wij direct instappen in een busje die ons verderop in een bootje dropte om deze vrij woeste rivier af te laten glijden, fantastisch! 's Avonds nog een feestje meegepakt in daarmee was het wel gebeurd met onze dagactiviteiten: vanaf nu zou de reis alleen nog maar bestaan uit reizen, wildkamperen en bij mensen logeren via couchsurfen. (Voor de mensen die dit niet kennen: couchsurfen is een site waar leden een persoonlijk profiel hebben die hun 'couch' aanbieden aan wildvreemden die daar dan gratis kunnen slapen, perfect dus! Bovendien ontmoet je zo ook een hoop mensen die hun stad kunnen laten zien. Dit hadden we eerder ook al gedaan deze reis maar onze route in Rusland leende zich daar perfect voor. Voor de mensen die wildkamperen niet kennen in Rusland/Siberië: je knalt een zijweggetje in vanaf de snelweg, je kiest een leuk lapje grond, sprint vervolgens de auto uit en zet zo snel als je kan een tent op en springt erin. Als je minder dat 30 muggenbulten hebt kom je erg goed weg! Ja: kamperen in Siberië is verschikkelijk, je wordt werkelijk overal opgewacht door legers muggen die je lek willen steken, ook een reden waarom wij extra blij waren met onze couchsurf-adresjes.)

Het eerste couchsurf-adresje was in Novosibirsk, in deze wonderschone stad (dat is overigens echt waar: wij verwachtten een lelijke betonnen Soviet-stad, maar de stad had een mooi centrum met mooie parken, theaters e.d.) zou Tanja voor ons een mooie locatie in een kroeg regelen om de Nederlandse WK-finale te kijken. Tanja en haar vriendin, plus nog enkele andere Sloveense couchsurfers, waren leuk gezelschap maar de avond eindigde teleurstellend, zoals jullie vast wel hadden mee gekregen in Nederland. Ondertussen hadden wij in westelijke richting al meerdere adresjes van mensen die ons onderdak wilden geven, dus vol goede moed reden wij verder huiswaarts.

Omsk was onze volgende stad, zo'n 800 km vanaf Novosibirsk. Deze steden liggen allemaal net wat te ver uitelkaar dus er zijn twee reisdagen voor nodig en daar tussenin wordt gekampeerd. Nu gaat dit meestal wel prima, als er berkenbomen zijn twijfel je niet en zet je je tent op: hier zijn doorgaans geen muggen. Zijn die er niet, dan snel opzetten. Na Novosibirsk gingen wij zoals gebruikelijk een klein zijweggetje in om een plek te vinden, dit keer kwamen wij helaas vast te zitten in het moeras! Plankjes voor de banden, duwen, maar niets hielp. Zonder succes gingen wij ook maar in het moeras slapen maar gelukkig kon een boer ons er de volgende dag uittrekken. Vol muggenbulten arriveerder wij de volgende dag bij Dimitri in Omsk. Op zijn profiel stond dat hij een 35-jarige computerprogrammeur was, beetje saaie vent misschien maar in ieder geval een slaapplaats. Maar dit bleek echter niet het geval: hij verwelkomde ons niet in zijn eigen huis maar een groot luxieus appartement van een vriend met een goeie baan. Hij was er zelf nooit want hij moest 14 uur per dag werken. Hij woonde er al twee jaar maar had nog geen tijd om zijn huis in te richten, lagen hier en daar alleen wat zitzakken op de grond; we voelden ons meteen thuis! Zijn appartement fungeerde ook als kantine: zo nu en dan druppelden er wat vrienden binnen die even wat kwamen drinken, hier hebben we twee fantastische dagen gehad en vrijwel niets van de stad gezien, wat volgens ons gastheer niet nodig was.

Vanaf Omsk reden wij richting Chelyabinsk net voor het Oeral-gebergte, de laatste halte voor dat wij officieel Europa weer zouden betreden. Hier waren Tatiana en haar zuster onze gastvrouwen, wij waren Dimitri's ruige levensstijl nog gewend maar hier zaten we 's avonds met chocola en een kopje groene thee aan tafel, niet ons gebruikelijke dieet in de avonduurtjes maar het was wel erg gezellig. De volgende dag hebben we door de bomen geklommen in een soort survival-tourtje en zijn we naar het strand geweest bij een mooi meer, 's avonds kregen we haar toch zo ver om het door haar gehaatte nachtleven te betreden maar ook zij had een leuke avond. 1000 km verderop, in Kazan, hoofdstad van Tartarstan, voor de 16e eeuw een zelfstandige republiek, stond de volgende delegatie ons op te wachten met open armen. Ilya en zijn vrienden hadden geregeld dat wij in zijn vakantiehuis konden slapen, net buiten de stad maar in een prachtige groene omgeving met een Finse sauna! Hier kwamen ook een hoop vrienden over de vloer en de hele avond hebben we ons verteld over hun Tartar-cultuur en dat zij absoluut geen Russen waren, ze deelden allen de droom dat Tartarstan ooit nog onafhankelijk zou worden. Ook deze mensen waren weer erg gastvrij en interessant, helaas hadden wij haast en moesten we de volgende dag weer rijden.

Op naar Moskou! Dat was vanaf Kazan nog maar 800 km en als we daar snel kwamen hadden we nog wat meer tijd voor de rest. Helaas hebben wij geen telefoon mee, die is gestolen, en zijn dus vrij onbereikbaar. Dit was een probleem in Moskou: nu hadden we daar wel wat adresjes waar we misschien konden slapen maar geen telefoon en geen nummers. Verder was het in Moskou zo'n 40 graden en hebben we maar besloten om een hostelletje te zoeken, we hadden een adres maar het hostel bestond niet meer. Aangezien we die middag het Rode Plein, de grootste toeristische trekpleister, toch al hadden gezien zijn we maar weer in de auto gesprongen op weg naar Kiev!

Kiev beloofde veel goeds: Dimitri uit Omsk had zijn broer gemailt dat wij naar Kiev kwamen. Met Dimitri konden wij erg goed opschieten en hij zei dat zijn broer ons ook graag te gast wilde hebben: 'Dit is zijn nummer, je kan bij hem je was doen en hij wil jullie graag ontmoeten'. Prima! De reis naar Kiev vanaf Moskou ging voorspoedig, de wegen waren prima, wederom maar zo'n 800 km en Guus had goede benen deze avond: hij besloot dus om deze nacht maar door te trekken. Om 5 uur 's nachts kwamen wij aan bij de Oekrainse grens en de douane vroeg om wat geld „if you give some money: OK, no problem. If you give no money, oeh....... big problem! You wait long long time my friend!”. Dat viel uiteindelijk mee, wij zeiden dat we ze begrepen maar dat we echt geen cent hadden. Hadden we trouwens ook niet, alle Russiche Roebels hadden wij al gebruikt om de corrupte Russische verkeerspolitie om te kopen om ons te laten gaan, tot vier keer toe. Maar goed, om een uurtje of 12 kwamen wij aan in Kiev en ook hier was het snikheet: wij hebben dus de rest van de middag aan het strand gelegen bij de rivier. Deze dagen in Kiev hebben wij serieus niets van de stad gezien omdat wij twee dagen lang in touw waren om onze auto te repareren, en we uiteraard ook moesten uitslapen. Wel een leuke tijd gehad, barbeque met Pascha's vrienden, voetjes van de vloer in de Oekrainse discotheken, Nederlandse vrienden van Guus waren nog in de stad en met hen een poging gedaan om naar Tsjernobyl te gaan (waar de nucleaire ramp was inderdaad! Het is daar wel veilig genoeg, voor drie uren in ieder geval, dan wordt de straling te sterk in 'zone 1', het episch centrum). Ons was verteld dat wij de lokale mensen konden omkopen om ons naar binnen te smokkelen, dit feest ging echter niet door en we kwamen de nucleaire omgeving helaas niet binnen (het schijnt hier indrukwekkend te zijn met verlaten kermisschien, schoolgebouwen en huizen wat na al die jaren een erg spookachtig beeld geeft).

Vanaf Kiev reden wij richting Polen, ook in Warschau, de hoofdstad van Polen, zo'n 1000 km van Kiev hadden wij een gulle Boliviaan die ons wel een slaapplaats kon geven. Maar helaas door een grensovergang van welgeteld 6,5 uren kwamen wij veel te laat in Warschau en gingen dus maar weer wildkamperen. Op dit moment zijn wij in Poznan waar wij toevalligerwijs nog wat vrienden hebben waar wij kunnen overnachten, vanaf hier rijden wij via Berlijn helemaal naar huis toe en is het zometeen echt afgelopen.

Dat was het dan! Het begint er toch verdacht veel op te lijken dat wij naar Peking zijn gereden, met een behoorlijke omweg en weer terug, jawohl!!! De landen waar wij doorheen zijn gekomen waren vrijwel altijd gastvrij en werden overal als koningen behandeld. Verder hebben we geen moment gevaar gevoeld. Ook niet in Irak of Kyrgystan, waar op dat moment een ware revolutie bezig was. Wat ons, tenminste mij, nog het meeste angst in boezemde was onze auto die meerdere malen op de rand van de dood heeft gebalanceerd tijdens deze reis, onze oude dame verdient rust. Eindbestemming Groningen leek op een aantal momenten vrij onmogelijk maar het is allemaal goed gekomen.

Maar deze moeilijkheden staan natuurlijk in schril contrast met alle mooie dingen die wij gezien en gedaan hebben! Teveel om op te noemen, alle landen waren op hun eigen manier prachtig (behalve Servië: dit land verdient geen daglicht) en we hebben overal een mooie tijd gehad.

Het Groote Dankwoord:

Dan is het nu tijd voor het dankwoord, uiteraard. Er zijn natuurlijk vele mensen die deze reis tot een succes hebben gemaakt, maar we proberen een leuke graai uit de doos te doen. Het overnachten bij mensen en de gastvrijheid in de vorm van eten, veel eten, of kopjes thee, wat dan ook, heeft onze reis veel kleur gegeven. Daarom willen wij voor deze overnachtingen de volgende mensen bedanken; Matthias uit Bonn; Marina en Jurjen uit Solden; Luuk en Herman uit Wenen; de Heeren van Pecs, met Martinus voorop, uit Pecs; Elizabeth en Ivana uit Skopje; Utku en huisgenoot uit Ankara; Amrat, Ba'ra, Abdulsalam Birawi, Rascha Saraij, Mohammad, en Fatim allen uit Aleppo, Syrië; de Jordaanse gastfamilie, namen onbekend; de Irakeze familie, met in het bijzonder Mohammed; Ali en Mohammed uit Shiraz, Iran; Mohammed en zijn familie en vrienden nabij Bander-a-Bas; Marc Liberati uit Tashkent; Regine en Barry uit Shanghai; Julia en Dinara uit Novosibrisk; Dimitri, Victor, Natasja, Lena en Katrina uit Omsk; Tatiana en Elisa uit Chelyabinsk; Ilya en Kariem uit Kazan; Pascha en 'de drie Dimitri's' uit Kiev en tot slot, Martha uit Poznan. Een enkeling van deze mensen zal dit lezen, maar toch bedankt!

Verder verdienen de reparateurs die ons deze reis geholpen hebben misschien wel de grootste pluim, zij hebben ons keer op keer weer uit de brand geholpen als we 't echt nodig hadden. Eerst de persoon die wij niet willen bedanken: mr. 'Scheibe!-Scheibe!' uit Servië, voor zijn waardeloze service- en prijs-kwaliteit-verhouding. Nu de personen die wij zeker wel willen bedanken!: Utku's vrienden bij de garage; mr. 'Blue-Nikey-Shirt' en mr. 'Don't Worry' (excuses; namen ontbreken van deze heren) uit Sirjan, Iran, voor het dagenlang assisteren tijdens vinden van monteur, vertalen en regelen van sleepwagen; mr. 'Tripple-H' uit Bukkhara, Oezbekistan, naam ontrbreekt wederom, voor het redden van de reis door ons te brengen naar de enige garage in Centraal Azië die onze auto kon repareren; ook deze heren van de garage zelf, uit Bukkhara, die de cilinder uit Kazahstan hebben geimporteerd; de tientallen monteurs in Tibet die onze radiateur hebben dicht gelast of gelijmd.

Verder willen wij nog enkele medereizigers bedanken, was erg gezellig om af en toe eens iemand aan het gezelschap toe te voegen. Herman, die er de eerste km's bij was en de pilsjes op de achterbank hem goed liet smaken; Henk, die zijn natuurlijke vaderlijke rol op zich nam; en Alex, de Duutser, die ons kwam voorzien met zalige nieuwe deuntjes op zijn Ipod. Overigens moeten wij ook zeker Robbert en Hans bedanken voor het samenstellen van de playlist op onze eigen Ipod, die ons tot op de dag van vandaag nog op de been houdt (van wie was 'zeepsop in de pruimenpap'? Topper!). IB-groep en Kendle, beiden financiers van alledrie de heren verdiend ook onze waardering voor de aanzienlijke financiering van de reis. Ook jullie natuurlijk! De lezers die ons gevolgd hebben het afgelopen jaar, bedankt voor jullie belangstelling, wij hopen dat jullie genoten hebben. En als laatste natuurlijk onze papa's en mama's, voor alle steun en de wekelijkse telefoongesprekken die ons op de been hielden als we 't echt niet meer zagen zitten ;) !


Het beste maar weer,


Guus, Jelle en Jelmer